Quantcast
Channel: Blog, Poetry and Notion
Viewing all 240 articles
Browse latest View live

Family Affair

$
0
0



Ang pamilya ang pinakamaliit na yunit ng ating pamayanan. Ngunit sa aking palagay ito ang pinakamahalaga dahil sa loob ng pamilya hinuhubog at hinuhulma ang pagiging ganap na tao ng isang musmos na pag-iisip; kung ano ang kanyang kinagisnan o kinalakhan at kung papaano siya pinalaki ng kanyang magulang ay iyon ang kanyang dadalhing ugali sa kanyang paglaki at pagtanda.

Ang pamilya ang repleksyon ng ating pagkatao datapwat hindi natin dapat husgahan ang pamilyang nasa likod ng isang tao base sa kanyang pag-aasal. Ngunit paano kung ang pamilyang dapat na maggagabay sana sa isang bata para maging mabuti at kapaki-pakinabang na mamamayan ay hindi buo?  Hindi ba't malaki ang epekto ng wasak na pamilya sa mga bata habang patuloy silang lumalaki o pareho lang ang resulta nito kung single parent lang ang nagpalaki sa kanila? Ewan ko, hindi ko rin alam dahil maraming orphan ang may matinong buhay at kamalayan at marami-rami ring hindi mga ulila ang siya namang naligaw at napariwara.

Kung ikukumpara noon ang panahon natin ngayon, higit na mas marami ngayon ang sira ang pamilya o hiwalay ang mag-asawa, mas marami ang kwento ng pangangalunya, mas marami ang nabubuntis ng walang ama (dahil sa pagiging iresponsable ng nakabuntis), mas malawak at mas accessible ang pornograpiya (sa dami ng pwedeng maging source), mas maraming kabataan ang bukas ang pag-iisip sa usaping sekswalidad at nakawiwindang na hindi sila natatakot sa negatibong resulta at epekto nito.

Marami ang sasang-ayon na isa sa mga dahilan ng wasak na pamilya ay ang hindi pagiging faithful ng isa sa mag-asawa pero tanggalin sana natin sa ating mga isip na tanging lalaki lang ang may kapasidad na kumaliwa dahil lahat tayo ay may posibilidad na maging biktima ng pangangalunya. Bagamat may kabigatan ang dahilang UNFAITHFULNESS marami pa rin namang kadahalinan kung bakit hindi nagtatagumpay o nagtatagal ang isang relasyon, kung bakit hindi natutupad ang wagas na mga pangako, kung bakit naging 'for a while' na lang ang pangakong 'forever', kung bakit naghiwalay 'kailan lang' ang dapat ay 'magpakailanman' sanang pagmamahalan at kung bakit nauwi sa wala ang masasaya at mahabang taon ng pagsasama, kung bakit naging mapait ang matamis na pag-iibigan.

Ano ba ang dapat gawin kung nababawasan na ang tamis ng inyong samahan?
Hindi ba talaga maiiwasan ang hiwalayan?
Bakit sa isang iglap ay nagpapadala tayo sa bulong ng temptasyon at tawag ng laman?
Ano ba ang dapat na pundasyon ng pamilyang nagmamahalan?
Pagtataksil lang ba ang dahilan kung bakit may problema ang isang pamilya?

Ang pamilyang hindi wasak lalo't sa mga anak ay napakahalaga. Walang anak ang naghangad na hindi buo ang kanyang pamilya. Kaya't kahit na gahibla na lang ang rason para magsama ang mag-asawa gamitin pa rin sana ang dahilang ito, hanggat kaya nating isalba ang relasyong nasa bingit na nang hiwalayan pilitin at hanapin pa rin natin ang dahilan para ito'y masagip ngunit sa kabilang banda isang malaking kalokohan naman kung ikaw lang ang may pagsusumikap at may interes na buuin ang pamilyang unti-unting nawawasak ng iba't ibang kadahilanan. 
* * *
Ang mga sumusunod ay mga gabay upang maging matatag o makatulong kung hindi man mapagbuklod muli ang isang relasyon. Ilang mga bagay na dapat gawin at isabuhay upang magkaroon ng matibay at magandang pundasyon ang bawat pamilya.

FAMILY
Fellowship & Forgiveness - Ang simpleng pagsasalo-salo ng pamilya sa hapag-kainan ay titimo at magmamarka sa isip ng bawat miyembro nito at magdudulot din ito ng isang magandang samahan sa isa't isa, gawan nang paraang maipasyal/madala ang pamilya sa mga lugar na magpapaalala sa kanila na mayroon silang masaya at kumpletong pamilya; hindi kinakailangan ng maraming pera para gawin ito. Ang pagwawalang-bahala sa mga payak na mga bagay na magbubuklod sa pamilya sa isang malusog na komunikasyon at samahan ay malaki ang epekto sa paglipas ng mga taon.
Ang pagkakaroon ng masiyahing pamilya ay nagdudulot ng magandang aura at positibong pananaw sa buhay ng bawat miyembro ng pamilya kahit siya'y nasa labas na ng kanilang tahanan. Indikasyon ito na ang bawat isa ay may magandang komunikasyon, mas nanaisin ng mga anak na nasa loob ng bahay kung masayang pamilya ang kanyang laging nagigisnan at hindi na kailangan pa ng curfew kung mas kawili-wili ring kausap at kasama ang kanyang pamilya katulad ng kanyang mga kaibigan sa labas ng bahay.
- Kung sakaling magkaroon ng pagkakamali at at kasalanan ang kapartner sa buhay maging bukas sana tayo sa pagpapatawad. Bagama't hindi ito ganoon kadali isa ito sa paraan upang maipakitang may pagmamahal pang nananahan sa iyong puso. Sana lang ay hindi maabuso ang forgiveness sa pag-ulit ng kasalanan.

Acceptance - Huwag mong hanapin sa iyong asawa/kabiyak ang katangiang hindi niya taglay bagkus tanggapin at yakapin mo kung ano ang meron siya at magmula rito ay magiging maluwag ang pagtanggap nang lahat ng kanyang kakulangan. Ang perpektong tao ay hindi totoo at ang totoong tao ay hindi perpekto. Ngunit kahit na pareho kayong hindi perpekto hindi ito dahilan para hindi kayo maging masaya at magkasundo kung mauunawaan ninyo ang kakulangan ng bawat isa mas malaki ang porsyento na kayo'y magsama ng mas matagal; na sa halip na maghanapan kayo ng kakulangan ng isa't isa punan ninyo ang pagkukulang na ito para sa masayang pagsasama.

Mediation - a form of alternative dispute resolution(ADR), a way of resolving disputes between two or more parties with concrete effects.
Walang mangyayari kung mas mataas pa ang ego mo kaysa sa iyong pagkatao, walang mapapala kung ang pride mo ang mas mahalaga kaysa sa inyong pagsasama. Ang isa sa susi ng mahabang pagsasama ay ang pagsasantabi ng pride at ego. Kung kinakailangang magpakumbaba para maresolba ang ilang isyu gawin natin ito, kung mas mahalaga sa iyo ang taong mahal mo huwag nang makipagtalo; ang pagtahimik ay hindi katumbas ng pagkatalo kundi pagbigay respeto ito sa damdaming nag-aalburuto. Agad hanapan ng solusyon ang hindi pagkakaunawaan, huwag itong pagtagalin. Maraming pamilya ang nawasak at nasira dahil sa letseng pride at ego. Mamagitan imbes na pagmulan ng isang alitan, umunawa sa halip na ikaw ang unawain, magbigay imbes na ikaw ang laging pinagbibigyan.

Industry & Income - Hindi natatapos sa pagsasabing "Mahal Kita" ang isang pagmamahalan at pagbuo ng masayang pamilya dahil kung totoong mahal mo ang asawa/pamilya mo, ipo-provide mo ang lahat ng kanilang pangangailangan. Gagawin mo ang lahat upang magkaroon ng matinong hanapbuhay, mapakain ng sapat at magkaroon sila ng matinong tahanan. Hindi sasapat ang 'pagmamahal' kung walang pagsusumikap, hindi sasapat ang pag-ibig kung walang pagtitiis at hindi magkakaroon ng masayang pamilya kung walang sapat na pera ang tahanan. Huwag na tayong magpakaplastik na hindi kailangan ng pera ng isang tahanan dahil ang pera ay isang pangangailangan na magtutustos at magdudugtong ng bawat araw ng isang pagsasama.

Love & Lust - Bagamat dapat na laging mas nangingibabaw ang Love kaysa sa Sex hindi rin naman maikakaila na mahalaga rin ito sa isang relasyon. May hangganan ang desire sa sex kaya hangga't hindi pa sumasapit ang menopausal stage o pagkakaroon ng karamdaman ma-enjoy sana ito ng mag-asawa. May mga pagkakataong ang pagtanggi ng isa sa sex ay nagiging sanhi ng isang salitan - isa itong kababawan kung tunay na may respeto ka sa iyong mahal sa buhay.
- Lahat ng tahanan ay kailangan ng tunay na pag-ibig ngunit hindi lahat ng tahanan ay mayroong tunay na pag-ibig; lahat ng tao ay kailangan ng tunay na pagmamahal ngunit hindi lahat ng tao ay may tunay na pagmamahal. Nakakalungkot na maraming mag-asawa ang patuloy na nagsasama dahil lang sa kanilang mga anak, sa estado sa buhay o sa ngalan ng magandang pangalan para lang masabi na hindi wasak ang kanilang pamilya. Ang pagbuo ng pamilya ay hindi madali at ang pagpapakasal ay isang commitment na panghabangbuhay, kung mag-aasawa siguraduhing ang iyong papakasalan ay tunay mong mahal at ang nararamdaman ay tunay na pag-ibig dahil kung hindi ka sigurado dito ilang alitan lang o ilang hindi pagkakasanduan niyo lang ay tiyak na patungo sa sumbatang walang katapusan.

You & Yahweh - Kung mahalaga sa iyo ang iyong mga mahal sa buhay mahalaga ka rin para sa kanila kaya sikaping pangalagaan ang sarili 'wag hayaang magpakalulong sa mga bisyo dahil isa ito sa kinadidismaya ng asawa o bawat miyembro ng pamilya. Higit na masaya ang pagsasama kung hindi laging nagbabangayan ang mag-asawa dahil si mister ay laging lasing o ipinatalo sa sugal ang pambili ng ulam o pambayad sana ng kuryente.
Nakakastress at nakakapagod ang anumang gawain maging sa trabaho man ito o sa loob lang ng bahay pero sana hindi ito maging dahilan para mapabayaan na lang basta ang mismong sarili, hindi naman kailangang magpunta ng kung saan para mapaayos ang sarili. Huwag magpakalosyang o magmukhang matanda sa aktwal mong edad; maging presentable hindi lang sa paningin ng mga kapitbahay o kaopisina kundi para sa iyong pamilya dahil mas nakakaganang umuwi sa bahay kung dadatnan mo sa bahay ay hindi mukhang marungis.
- Lahat ng pagsubok, suliranin, argumento, hindi pagkakaunawaan, pagkakamali at kasalanan ng isa't isa ay hindi madaling resolbahin kung sosolohin lang natin. Maraming mga bagay ang hindi nating kayang tanggapin kung sarili lang natin ang ating iisipin, kung lito na ang ating pag-iisip at pagod na ang ating katawan at damdamin. Gawing sentro ng pamilya ang Diyos at lahat ay kaya mong maunawaan, lahat ay kaya mong lampasan, lahat ay iyong maiintindihan. Hindi nga madali ang magkapamilya pero mas lalo itong hindi madali kung hindi natin Siya gagawing sentro ng ating relasyon. Malalampasan ang bawat pagsubok sa buhay at mauunawaan ang bawat suliranin sa bahay kung lahat tayo ay ito ang gagawin. Walang silbi ang isang tahanan kung hindi natin gagawing sentro ng ating pamilya ang Diyos.

Psalm 127:1 Malibang itayo ng Panginoon ang bahay, walang kabuluhang nagsisigawa ang nagtatayo: malibang ingatan ng Panginoon ang bayan, walang kabuluhang gumigising ang bantay.

Hindi ako sigurado kung may karapatan akong ilahad ang mga gabay na ito pero sigurado akong malaki ang maitutulong nito para magtagal ang samahan ng isang pamilya kung maisasakatuparan at maisasapuso ito ng bawat miyembro nito.

Agam-agam

$
0
0



Isa ka rin ba sa nag-aalala kung makakarating ka ng Langit?
Nagtatanong ka rin ba kung ang lahat ng kabaitan at kabutihan mo ay sasapat upang papasukin ka sa napakagandang paraisong ito?
O hindi ka lubos na kumbinsido na mayroon ngang Langit at ito ay isa na namang kathang-isip lang ng mga sinaunang tao?

Gaano kaya ako kasama? Ikaw, gaano ka ba kabuti?
Ano ba ang mas katanggap-tanggap sa Langit; ang makabuluhang pamumuhay o ang makabuluhang kamatayan?
Makakarating kaya tayo sa langit o makatuntong o mamalas man lang kahit ang pintuan nito?
Ano kaya ang batayan para magkaroon ng isang buhay na walang hanggan?

Bagamat hindi pa naman ako nakakapatay ng tao hindi pa rin yata kasiguruhan ito para hindi ako ihagis sa nagngangalit na apoy ng impiyerno. Isang kakatwa na lahat tayo ay may pagnanais na makarating sa langit pero iilan lang naman ang sinasabuhay ang pagiging mabait, lahat tayo ay gustong makarating sa langit pero wala naman sa atin ang may pagnanais na mamatay.

Ang Ten Commandments ay hindi multiple choice na pipiliin lang natin kung ano ang gusto nating gawin o sundin ngunit dahil sa tayo'y tao at sadyang mahina at marupok parang ganun na rin ang ginagawa natin. Pinipili natin ang ilang madali at kaya nating tupding utos pagkatapos ay ikukumpara at ibibida natin ang ating kabaitan sa ibang mga tao at walang prenong kondenahin ang mga tao na sa tingin natin ay mas makasalanan kaysa sa atin. Hindi porke sa tingin natin mas mababa ang level ng kasalanan natin sa ibang tao sapat na ito upang husgahan natin ang iba; sabi nga kung sino ang walang kasalanan siya lang ang may karapatang pumukol ng unang bato.

Pero bakit ganun?
Bakit masidhi ang pagnanais nating makarating sa langit eh hindi naman natin maiwasan ang magkasala? Ano ba ang mayroon sa isang kasalanan at lagi lang tayong nabibiktima nito o tayo mismo ang salarin sa sarili nating krimen? Sadya yatang itinakda na tayo ay magkasala. Kung bakit ang mga tao ay napakarupok paglabanan ang anumang temptasyon ay hindi ko rin kayang ipaliwanag.
Ang nakakabanas lang minsan ay pag-abuso ng mga tao sa katwirang: "Pasensya na tao lang" upang tanggapin at patawarin mo ang nagkasala sa iyo. Muli, minsan alam nating kasalanan pero winawalang bahala lang natin dahil sa enjoyment na hatid nito. At kapag nagkaroon ng problema saka na lang hihingi ng 'sorry', nasaan ang pagsisisi dito? Kung sakaling hindi nagkaproblema baka patuloy lang ito sa enjoyment.

Nakakapag-alala at nakakatakot ang mamatay pero mas higit na nakakatakot para sa akin ang pagtanda. Iniisip ko pa lang na uugod-ugod na ako maglakad o hirap ako sa pagsubo ng pagkain o pagluyloy ng aking balat o ang pag-aalala na walang mag-aalaga sa akin sa ganoong kalagayan ay nababalisa na ako!
Madalas kong itanong ng pabiro; 'Hindi kaya ang pagtanda ay kaparusahan ng langit sa sangkatauhan?' Pagpaparusa ito sa ating mortal na katawan pagkatapos ng maraming taong pag-abuso dito, makalipas ang ilang dekadang kasalanan, pagkatapos ng panahong puro kabalastugan, pagkukunwari, pagsisinungaling, pagiging makasarili, pagkamayabang, pagkakaroon ng maruming isip, pagtataksil, pag-abuso sa katawan at kabataan, pagkalimot sa Kanya, pag-iisip at paninira ng masama sa kapwa, pang-uumit, pagmumura at marami pa.

Hindi kaya pagpaaalala ito na tinatapos na ng langit ang paghahari ng kabuktutan sa ating kamalayan at oras na para ang katawan mo naman ang siyang maghirap at maparusahan?
At oras na rin ito sa isang taimtim na pagsisisi, panahon nang isuko ang katawan at ihingi ng kapatawaran ang lahat ng nagawang pagkakamali noong tinatamasa ang kabataan. Ngunit gaya mo, hangga't maari hindi na natin hihintayin ang ganitong kalagayan, paano?
Tara, sabay-sabay nating alamin.

Judge You!

$
0
0



Sa mundong ating kinabibilangan marami ang mapanghusga kahit hindi naman husgado.
Mapanglait na halos tingin nila sa kanilang sarili ay walang kapintasan.
Mapagmalaki na hindi alintana ang damdamin ng iba.

Bakit tuwang-tuwa ang marami sa tuwing may nilalait na pagkatao?
Bakit marami ang nanghuhusga ayon sa panglabas na anyo?
Katumbas ba nang walang paggalang kung hindi gumagamit ng 'po' at 'opo'?
Hindi ba't mas kabastusan ang pagiging mapanglait?
Bakit katanggap-tanggap na sa mga tao ang ganitong pag-uugali?
Sino-sino ba ang karapat-dapat na mabigyan ng respeto?

Madalas hindi naman sasapat ang magandang kalooban lang para gustuhin ka ng mga tao dahil alam natin na ang mundo'y mapanghusga ayon sa panglabas na itsura nito. Ang pagiging mataba, hindi kagandahan ang itsura, may kaitiman ang balat at kahit taong may kapansanan ay ginagawang tampulan ng katatawanan. At tayo namang nakakarinig sa mga bawat panlalait ay tuwang-tuwa at tawa ng tawa sa kabastusang ito.
Hindi ba't nalalagay ngayon sa kontrobersya si Vice Ganda dahil ginawa niyang katatawanan ang itsura ng kagalang-galang na si Ms. Jessica Soho? Nakita niyo rin ba kung paano tumawa at humalakhak ang mga audience sa mga patawang ito? Ganito na ba talaga tayo kababaw? Tsk, tsk.
* * *
Balik tayo sa paksa.
Sa pag-apply natin ng trabaho pansin mo ba na 'di hamak na mas malaki ang advantage ng may kaaya-ayang itsura kesa sa aplikanteng hindi kagandahan pero may parehong kwalipikasyon?
Bakit pa palaging may requirement na 'pleasing personality' ang karamihan sa trabahong ina-applyan natin? Ibig ba sabihin nito walang karapatan ang mga 'unpleasant beauty' sa parehong trabaho?
Ang kasabihang ingles na "Beauty is in the eyes of the beholder" ay aplikable lang sa iilang indibidwal dahil karamihan, hindi man lahat hangga't maari ay magaganda ang nasa paligid natin. Prangka kong sasabihin na ang pagiging maganda o kaaya-ayang itsura ng isang tao ay ang unang impresyong agad na tatatak at magmamarka sa ating isip samantalang ang mga indibidwal na hindi kagandahan ay kailangan pang alamin kung ano ang mayroon sa kanya para mo siya maappreciate ng husto.

"Minsan isang umagang pumunta ako sa isang Payment Center at sinadya kong magsuot ng damit na alanganing malinis at alanganing marungis, nakashorts at magulo ang buhok. Halos hindi ako pansinin ng isang empleyado nito kahit alam niyang ako'y magbabayad ng bill: "Ang hirap naman magpark sa inyo ngayon hindi tulad sa dati niyong inalisan", aniko; sa isang iglap agad na niya akong inasikaso. Ang punto ko dito? Respect begets respect. Kung gusto mo nang paggalang (kahit huwad) tingnan mo ang sarili mo kung nararapat ka sa isang paggalang. Dahil sa ayaw natin o sa gusto ang tao ay mapanghusga ayon sa kanyang nakikita".

Reklamo tayo ng reklamo ng diskriminasyon sa ibang lahi pero tayo mismong Pilipino tuwang tuwa 'pag mayroong inaaglahi na hindi kaaya-aya ang itsura, tayo mismo ay bastos at walang modo kung makakomento sa hindi nagustuhang video sa anumang Social Media, tayo mismo pinagtatawanan natin ang may kaitimang kulay ng balat ng isang pulitiko o kinukunsinti ang pangbabastos sa isang respetadong broadcaster.

Hindi ba tuwang-tuwang tayo kapag may pinipintasan ang isang stand-up comedian?
Hindi ba't pangkaraniwan nang ginagawang katatawanan at tampulan ng tukso ang mga taong may katabaan o labis na manipis ang pangangatawan o kahit na anong pwedeng pintasan?
Kahit nga ang mga taong may pisikal na kapansanan ay hindi na rin pinalalampas!
Sana maisip natin na hindi kagustuhan ng mga taong ito ang anumang negatibong (kung negatibo nga ang tingin natin dito) katangiang taglay nila. Paano kung sa'yo napunta ang katangiang ito? Hindi ka ba madidismaya o makakaramdam ng labis na pagkaawa sa sarili kung ikaw ang pinupulaan at pinipintasan?
* * *
On the contrary, napakasensitibo nnatin sa mga isyu kung saan ayon sa mga kritiko, ang Pilipinas (at ilang lugar) daw ay hindi maganda/maruming bansa at ang mga Pilipino ay Corrupt o hindi mapagkakatiwalaan. Ang husay nating mamintas sa ating kapwa o sa ibang lahi pero natatakot naman tayong harapin na marami sa mga puna at kritisismong ito ay may bahid ng katotohanan pero bilang ganti babatikusin natin ang taong nagpuna at nagkomento sa bansa natin. Palagi nating nililihis ang isyu sa pamamagitan ng pagtirya sa sumulat o pumuna sa bansa natin.

Bakit hindi natin gawing hamon at motibasyon ang puna at komentong ito at iimprove/itama ang kapintasang kanyang inilatag? Hindi solusyon ang panukalang persona non-grata sa indibidwal na nagkomento na marumi ang Pilipinas o impyerno ang Maynila o mangmang ang mga pilipino.
Bakit tayo magagalit kung ilan sa mga punang ito ay constructive critisism?
Natatakot ba tayo sa totoo at mas gusto nating pagtakpan ito kaysa tanggapin?
* * *
Ang pagkakaroon ng maganda o hindi magandang mukha ay hindi natin kayang piliin, hindi ito parang damit na bibilhin at isusuot ayon sa ating kagustuhan. Sana maunawaan natin ito. Paano kung sa iyo gawin ito, hindi ba't masasaktan ka rin kung makaririnig ka ng panglalait/panghuhusga? Panghuhusgang akala mo'y isa kang pusakal na kriminal na nakapatay ng tao.

Ang pagiging Pilipino hindi mo man ginusto ay iyan na ang lahi mo. Kung marami man sa ating kababayan ang may corrupt na pag-uutak o mapanglait na pag-iisip 'wag na sana tayong makisawsaw at makisali. Walang buting maidudulot ito sa atin mas maigi kung mas pagtuunan natin ng pansin ang pagsusumikap natin para sa pamilya kung hindi man para sa bansa.

Hindi porke marami ang gumagawa, tama na ito.
Hindi porke hindi nila ginagawa, ayaw mo na ring gawin.
Hindi porke ginagawa nila, gagawin mo na rin.
Binigyan ka ng sariling pag-iisip para malaman kung ano ang tama sa mali, binigyan ka ng sariling pag-uutak para alamin kung ano ang kasalanan sa hindi.

Hindi na maalis sa pag-uutak natin na mas mataas ang paghangang ibinibigay natin sa mga taong may magandang itsura pero sana 'wag naman nating husgahan ang mga taong hindi nabiyayaan ng magandang mukha o maladiyosang katawan. Hindi mo man makuhang purihin ang itsura nila 'wag mo naman sana itong pintasan pa.

Pakiusap...
Kung hindi ka naman husgado 'wag ka namang manghusga.
Kung hindi ka naman perpekto 'wag ka namang manglait.
Kung hindi ka naman si Carlos Slim 'wag ka namang maging matapobre.

Iskwater (a repost)

$
0
0

Relokasyon hindi demolisyon.
Bukambibig ng mga maralitang hikahos na nananahan sa gilid ng maliliit ngunit multi-milyong pisong halaga ng kalsada mayroon din sa ilalim ng tulay na nakikinig sa saliw ng musikang nanggagaling sa busina ng magagarang oto at dumadagundong na mga trak. Halos tinakwil na sila ng lipunan at pinagkaitan ng biyaya ng kalangitan, may mga tumatawag pa ngang sila ay salot. Hindi ba’t sa hanay umano nila nanggagaling ang kumukupit ng iyong kalupi? O pumipitas ng kumikinang na balagat? O ng seleponong nakuha sa koersyon? Maaring oo, maaring hindi pero sigurado hindi lahat. Ngunit teka saan ba nagmula ang umuumit sa kaban ng bayan? O umaabuso sa pobreng obrero? O gumagahasa sa sagradong saligang batas? May piring nga pala si Katarungan. Bulag nga pala ang hustisya.

Ilang beses na ba silang iniahon at iniligtas? Ilang ulit na ba silang kinalinga at inayudahan? Ilang beses na ba silang biniyayaan at tinulungan? Marahil mali ang katanungan. Dapat yata’y ganito: Ilang beses na ba silang ginamit at pinagsamantalahan? Ilang ulit na ba silang biniktima at binusabos? Ilang beses na ba silang inalipin at inalipusta? Libong pangako libo rin ang napako ng mga pulitikong umaastang santo na nagmumumog ng tubig na may basbas ngunit ang katauha’y kataliwasaan sa pagiging banal. Mga katawang gusgusin at nanlilimahid pero kinakamayan sa tuwing ikatlong taon ng mga tapat na lingkod-bayan. Tuloy po kayo sa mapagkunwaring mundo ng magkabilang mundo! Balatkayo sa balatkayo. Isang ang habol ay boto, ang isa nama’y habol ang ilang daan piso.

Dumadanak ng dugo, bumabaha ng luha.
Umuulan ng bote, ng bato, ng apoy, ng tae, ng bala. Literal.
Walang pakundangan kung sinuman ang tamaan, walang pakialam kung maging sanhi ng kamatayan. Iskwater sa sariling bansa, alipin ng mga may utak-banyaga. Salamin ng Pilipino, repleksyon ng Pilipinas. Wala kang dangal kung wala kang pera. Busabos ka kung taga-iskwater ka habang daig pa ang bathala kung umasta ang mga may kwarta at kapangyarihan. Ngunit ang Diyos sa langit hindi sinusuri kung ang bahay mo’y yari sa pader o pusali, kung ikaw man ay hikahos o sa kayamanan ay puspos. Mabuti na lamang.

Ngunit paano mo ba iuuri ang “Ugaling Iskwater”? Ito ba’y metapora sa mga taong sinaniban ng masamang asal o niliteral ng mga taong higit pa sa halang ang pang-unawa?  Bakit sa taga-iskwater hinahalintulad ang kriminal sa lansangan? Higit na nakakatakot naman ang heneral na protektor ng tumutulak ng droga. Bakit sa taga-iskwater hinahambing ang may kabastusang pag-aasal? E higit pa nga sa kabastusan ang halayin ang batas at katarungan? Bakit sa taga-iskwater hinahanay ang may barumbadong pag-uugali? Ano bang uri ng tao ang umaalipusta o tumututok ng baril sa sentido ng kaawa-awang traffic enforcer? Bakit sa taga-iskwater lang ibinibintang ang krimeng holdapan at snatching? Sandali..may ipiniit na ba sa hanay ng pulitikong kumukulimbat sa pondo ng bayan?
Diskriminasyon makalipas ang diskriminasyon. Dahil ba sa ang taga-iskwater ay gusgusin? At ang mga disenteng kriminal ay mababango at nakapustura? Siguro nga.

Ilang sandali na lang at bubuwagin na ng otoridad ang kani-kanilang tahanan. Igugupo gamit ang kalawanging piko na hawak ng mamang inaambahan ang sinumang humaharang, mayroon ding gamit ang bareta de kabra na winawasiwas ng bata ni Meyor na makutim ang kulay ng pagkatao’t balat at ang iba’y tangan ang martilyong handang ihampas sa hamba at dingding na ilang beses na inabuso o sa haligi ng tahanang humihiram ng katapangan sa taglay na kahirapan. At kung hindi kakayanin ng mano-manong pwersa’t lakas itutumba ito sa ayuda ng dambuhalang buldoser na di kumikilala ng habag at pagkaawa.

Sa isang kisap mabubuwag na ang kanilang barong-barong na ang pundasyon ay pinatibay ng sapin-saping suliranin, mga bubong na kinalsohan ng lumang gulong ng sedan na pumuprotekta sa iba’t ibang unos na kanilang dinaranas, mga dingding na pinagdikit-dikit ng iba’t ibang kadalamhatian sa buhay, mga bintana na pinalamutian ng inaagiw na kurtinang ipinangtatabing sa mga mukhang puno ng pighati na panakanaka’y sinusulyapan ang iba ring may gutom na diwa’t kaluluwa at pintuang yari sa gulanit na lawanit na di-hamak na mas matibay pa ang pintuan ng kulungan ng mabagsik na Rottweiler na laging nakapinid upang hindi masilip ang kalungkutang nananahan sa loob nito.
Kahit anong pagsisigaw, pagtutol at pag-aklas ay wala ring nangyari nanaig pa rin ang utos ng korte na palayasin ang umano’y sagabal at masakit sa paningin ng mga timawa at salaula.
Binusabos na busabos. Aliping inaalipin.

Malabo ang mundo. Mabuti pa ang aso may tahanang gawa sa matatag at di kinakalawang na bakal na higit ang halaga sa sampung libong piso na ang sukat lang ay wala pa sa tatlong metro kwadrado, may pagkaing mula sa karne na halos doble ang halaga ng isang kilong bigas ng nagdarahop na maralita, aabot o hihigit sa dalawampung libong piso ang halaga ng isang matakaw na aso pero ang halaga ng isang anghel na sanggol ay ‘di pa aabot sa sampung libo. Mapapalad na mga aso; kinakalinga at inaaruga. Kulong ang katumbas kapag inabuso, pinatay o kinatay pero parang lunatikong walang nag-alala, walang napiit at walang nag-imbestiga noong may tumimbuwang na taga-iskwater na dukha. Lumaban daw kasi. Ganon ba? Bakit ‘di ninyo paslangin ang mga sundalong pulitiko na lumaban noon sa gobyerno? Si Panfilo, si Antonio o ang matikas na si Gringo na mga loyalista raw ng kalayaan at demokrasya. Ito ang mundong mas matimbang na ang karapatang pang-aso kaysa karapatang pangtao.

Buti nga sa kanila! Pagkatapos ng mahigit dalawang dekada napalayas din sila. Ang tagal na nga nilang napakinabangan ang lupang ‘yan ayaw pa rin nilang ibigay sa tunay na may-ari. Tapos, ngayon galit na galit sila sa gobyerno dahil inaapi daw sila. Binibigyan naman sila ng sapat na pera saka malilipatan ayaw naman nila. Malayo daw kasi sa pinagtatrabuhan nila kaya hayun mas ginusto nilang makipagmurahan, makipagbatuhan, makipaglaban at makipagpatayan sa mga otoridad. Sa kabilang banda, oo nakakaawa sila pero paano kung ikaw naman ang may-ari ng lupang kinatitirikan ng lupa nila? Anong gagawin mo? Sino ba sa tingin mo ang naagrabyado?” Litanya at pangangatwiran ng kapitbahay kong si Nanay Conching habang pinanonood ang demolisyon sa 24 Oras.

Uy, may bago na palang tawag sa mga iskwater, “informal settlers” na daw ang dapat nating itinatawag sa kanila. Maganda raw kasing pakinggan, eh ano ba namang pinagkaiba nito kung tawagin man natin silang ‘iskwater’ o ‘informal settler’? Tulad ng nakikita mo sa tuwing ipipikit mo ang iyong mga mata at sa tuwing madilim ang paligid, WALA.

Psst...Paalam

$
0
0
Matagal-tagal din kitang nakasama.
Nandoon ka sa panahong ayaw kong mapag-isa.
Nagpakupkop noong nabalot ng lungkot.
Nagpa-ampon, maibsan lang pangamba't takot.

Kinitil mo ang ilang aking pag-alala.
Ngayon'y ibibilang na kita sa aking alaala.
Lahat nga ng bagay ay may hangganan.
At oo, ito na ang ating katapusan.

Salamat sa pulot-gata noong nakatirik ang araw.
Salamat sa tag-ulan, sa ating pagtampisaw.
Salamat sa pakikinig, sa nagpipilit kong tinig.
Salamat sa pang-unawa at sa nakadaupang-bisig.

Binasag ng hinala ang sagradong tiwala.
Hinalay ng dila ang payapa sanang diwa.
Gumuhit ang sugat hanggang kaluluwa.
Pumunit ng kaligayahan, nanuot hanggang kadiliman.


Wala nang dahilan upang ikaw ay makaniig.
'Di mo na maiibsan ang uhaw ko ng 'yong tubig.
Wala nang libog akong nadarama.
'Di na tatalab ang 'yong halina at gayuma.


Tutungo ako sa kung saan ko naisin.
At 'wag nang tangkaing sumunod pa sa akin.
Estranghero na ang pagturing ko sa'yo.

Landas mo't landas ko'y 'di na magkapareho.

What makes you lonely

$
0
0



Ang kalungkutan at kapighatian ay bahagi ng ating buhay katulad ng pagkagalak at kaligayahan at ng tagumpay at kabiguan. Minsan kahit anong pilit mong magpakahinahon o mag-isip ng mga bagay na positibo hindi pa rin maitatanggi ang lungkot na nakikita sa ating mga mata. Kung maikubli mo man sa mga tao ang hapis at kalungkutan tiyak na sa pagsapit ng gabi o sa panahong ikaw na lang mag-isa mas mararamdaman mo ang kapighatiang ito.
Hindi masama ang paminsan-minsang pagpapakita ng kalungkutan, ang masama ay ang patuloy na hinahayaan  mo ang iyong sarili na malunod sa labis na kalungkutan. Ang lahat ng bagay ay may hangganan kabilang na ang ating pagdadalamhati ngunit kung mas ninanais mong yakapin ang kalungkutan hindi ka niya pakakawalan, kung patuloy mong hahagkan ang kapighatian malamang na tumungo ito sa hindi mo namamalayang desperasyon at depresyon.

Bakit ba malungkot ang tao?
Kawalan ba ng pera ba ang dahilan nito?
Kung gayon bakit ang mga mayayaman ay nakakaranas din ng parehong kalungkutan?
May iba't ibang dahilan ang kalungkutan hindi lang ito pera, hindi lang kayamanan, hindi lang karangyaan. Kung ito lang ang dahilan, sana walang mayaman na malungkot at walang dukhang masiyahin, walang mayamang nagpapatiwakal at walang mahirap na wagas kung makalahakhak.

Kung nakakaranas ka ngayon ng kalungkutan 'wag kang mag-alala hindi lang ikaw ang may ganitong nararamdaman, kung pakiramdam mo pasan mo ang buong daigdig sa bigat ng iyong problema pagmasdan mo ang iyong paligid at makikita mong mas maganda pa ang buhay mo kaysa sa iba.
Kung may problema ka, mayroon din ang iba pero kahit gaano pa man kabigat ang isang suliranin hindi pa rin ito dahilan para bawiin ang sarili mong buhay, lahat tayo ay dito papunta kaya 'wag muna magmadali.

Ano-ano ba ang dahilan para malugmok sa kalungkutan ang isang tao?
Ano-ano ba ang naghahatid sa kanya para makaranas siya ng labis na kapighatian?

Ang mga sumusunod ay ilang mga kadahilanan kung bakit ang tao'y nakararanas ng matinding lungkot. Kung malungkot ka ngayon malamang nasa ibaba ang dahilan kung bakit mo ito nararanasan at nararamdaman.

Sin - anuman ang estado mo sa buhay, mayaman ka man o mahirap kung mayroon kang guilt feeling sa nagawa/ginagawa mong kasalanan mararamdaman mo ang lungkot na ito at kahit na anong pagkukunwari o tamis ng iyong ngiting inihaharap sa mga tao hindi mo ito maitatago sa iyong sarili. Sa kadahilanang pagprotekta sa inaalagaang pangalan at dignidad o sa kahihiyang dulot nito kung sakaling mabunyag ang kasalanan ay pilit itong nililihim at pinagtatakpan. Sa kabila ng mga pagtatakip sa mga kasalanang ito, kung may konsyensyang natitira pa sa pagkatao mo ay makakaramdam ka ng kakaibang kalungkutan magpapahirap sa iyong kalooban.

Envy - minsan hindi namang maiiwasang makaranas ng inggit natural lang itong nararamdaman ng common tao; may mga tao pa ngang ginagawa itong motibasyon para magsumikap. Ang masama ay ang mayroon ka ng labis-labis na inggit sa katawan at kung mayroon ka nito hindi ka magiging masaya para sa ibang tao at para sa sarili mo mismo. Kung mayroon kang nakikitang ibang taong higit na nakaa-angat sa iyo; sa aspekto ng hitsura, sa yaman, sa talino, sa talento, sa galing, sa trabaho, sa sweldo, sa katungkulan, sa gadget at sa iba pa. Limitado ang iyong kasiyahan kung mayroon kang inggit sa katawan dahil kaiinisan mo ang bawat kilos, galaw at sasabihin ng (mga) taong iyong labis na kinaiinggitan, kasinungalingan para sa'yo ang bawat bibitiwan niyang salita, (kahit walang sapat na batayan) may bahid ng kalokohan ang kanyang pag-asenso o walang husay para sa'yo ang kanyang galing at talento dahil mas naghahari ang ispiritu ng inggit sa iyong puso. Ang pagkainggit na ito ay katumbas ng kalungkutan na isip lang natin ang may pakana.

Anger - it is an emotion that makes your mouth work faster than your brain.
Kakambal ng galit ang lungkot dahil hindi mawawala ang lungkot kung may galit ang iyong puso. Wala kang pagkakataong mag-isip ng matino, walang preno mong sasabihin ang anumang nais mong sabihin at hindi ka nag-aalala kung mayroon mang ibang taong masasaktan; malapit man ito sa'yo o hindi. Ito ang tanging emosyon na walang pagkakataong makapasok ang kaligayahan sa iyong puso kahit na kaunti, kahit pakunwari. Ang emosyong ito ang kadalasang nagpapahamak sa taong mayroon nito. Tandaang, hindi na natin maibabalik pa ang bawat salitang ating sasabihin, hindi madaling maghihilom ang anumang sugat na hindi kita sa balat at mag-iiwan naman ng parehong lungkot at galit ang taong iyong nasaktan. Sa panahong nararamdaman mong ikaw'y galit; kumalma, lumayo panandali, mag-isip at 'wag magdesisyon. Ang anumang aksyon at desisyong iyong ginawa sa oras na ikaw ay may labis na galit ay tiyak na magreresulta sa hindi maganda.

Worries - ang sobra-sobrang pag-aalala ay nakakaapekto sa ating pag-iisip na nagreresulta sa pagkabalisa ng isang tao. At ang mga alalahaning ito kung hindi mareresolbahan ay mananahan sa ating isipan at kung didibdibin ng husto isa ito sa pangunahing dahilan kung bakit nasasadlak sa kalungkutan ang tao. Ang labis na pag-iisip sa problema at ang pagkatakot na hindi ito maresolba, kung 'di kaagad maagapan ay patungo sa nakakapangambang depresyon; ito rin ang kadalasang dahilan nang mga taong ninanais na kitilin ang sariling buhay. Hindi kailanman dapat ipinagwawalang bahala ang depresyon (labis na lungkot) dahil ito ang panahong panay negatibong bagay ang pumapasok sa ating isip at puso. Hindi mo man pisikal na kitilin ang iyong buhay, unti-unti mo namang kinikitil ang lahat ng pag-asang ikaw ay sumaya at lumigaya. Walang pinipiling tao ang depresyon; ordinaryong tao man o sikat na personalidad, may kaya man sa buhay o salat sa pera 'pag mayroon ka nito higit na kailangan mo ng kaliwanagan at kaibigan dahil 'pag wala ka nito mas malamang mali ang bawat desisyong gagawin mo.

Frustrations - nakakalungkot ang bawat frustrations sa buhay, nakakalungkot na mabigo sa mga bagay na iyong pinangarap, inasahan, inasam at sinandigan at mas nakakalungkot kung ang frustration na ito ay sanhi ng isang malapit na tao sa puso mo. Maraming uri ang frustrations; kabilang dito ang pagluluksa, frustration sa pangarap, sa trabaho, sa plano, sa kaibigan, sa pamilya at sa pag-ibig. Mahirap masanay sa kaligayahan lalo't alam mong ito'y panandalian o pansamantala lang, mahirap mag-expect ng sobra-sobra lalo't isinara mo ang sarili mo sa anumang kabiguan, nakakadismaya na ang mga taong iyong inaasahan ang sila pa mismong magiging sanhi ng iyong kalungkutan.  Hindi masama ang maging optimism at positibo sa buhay pero sana 'wag nating ihiwalay ang reyalidad na hindi lahat ng gusto natin ay makukuha natin at may pagkakataong mabibigo tayo kahit gaano pa kapositibo ang iyong pananaw. Iba ang pesimist sa pagiging realist kaya dapat mayroon tayong second option o contingency/back-up plan kung sakaling hindi matupad ang iyong inaasahan.

Getting old - kung hindi mo tanggap na ikaw ay nagkakaedad na, malamang nakakaranas ka ng kalungkutan. Aayuda pa sa nararamdaman mong kalungkutan (dulot ng pagka-old age) kung narating mo ito ng marami kang hindi napagtagumpayan sa buhay; unsuccessful family, unsuccessful career, walang naging anak, tumandang binata/dalaga. Ang midlife crisis ay isang uri nito; minsan sa sobrang pag-absorb mo sa kalagayang ito ay bigla ka na lamang makakaramdam ng lungkot kahit walang sapat na kadahilanan. At dahil nga ang 'old age' ay katumbas ng pre-departure area sa isang paliparan may pangamba rin sila sa mas malapit na reyalidad nang pagpanaw ng kanilang mortal na katawan. Kung ikaw ay medyo bata pa at meron kang nakasalamuhang may edad na at may pagkamasungit malamang nakararamdam siya ng kalungkutan at bilang mas nakababata sa kanya dapat maunawaaan at maintindihan mo ang kanyang kalagayan.

Sa huli, ang pagiging masaya o pagiging malungkot ay palaging by-choice at sa pagpili mong maging masaya o malungkot maraming mga tao ang mahahawa mo sa buong araw. Good vibes sa ibang tao ang iyong ngiti at bad vibes naman ang pagsimangot mo. Ang minsang pagkalugmok sa kalungkutan dulot ng iba't ibang problema ay okay lang pero sana 'wag mong hayaan na panatiliin ito ng matagal sa puso mo, napakaiksi lang ng buhay kung masyadong magko-concenrate sa pagiging malungkutin mo. Mas kagiliw-giliw sa tao ang masiyahin at iniiwasan naman ang mga taong walang pakialam sa nangyayari sa mundo.

Aabangan..What may ease your loneliness.

Si Laura

$
0
0


"O ikaw na munang bahala sa bahay at aalis na ako ayokong tanghaliin dahil wala akong aabutang sariwang isda 'pag mamaya pa'ko aalis." Si Laura sa kanyang asawang si Jing.

"Eh, bakit hindi ka muna mag-almusal sandali lang naman 'yun, mahirap lumakad ng walang laman ang sikmura baka bigla kang mahilo sa kalsada lalo ka lang mahirapan.", sagot ni Jing.

"Nakapagkape na naman ako, okay na 'yun mamaya na lang ako mag-almusal pagbalik ko galing palengke." si Laura ulit.

Araw ng Linggo.
Araw ng pamamalengke ni Laura. Empleyado siya ng isang Freight Forwarding Company sa  Maynila at sa Accounting Department siya naka-assigned. Higit limampung taong gulang na si Laura, may pagkamasungit dahil hindi pinalad magkasupling ng asawa niyang si Jing. Dalawampu't dalawang taon na silang kasal nito,  kahit kapwa hindi baog ang mag-asawa'y nakapagtatakang hindi sila nabiyayaan kahit isang anak man lang.

Si Jing ay isang taxi driver pero tatlong beses na lang isang linggo kung pumasada ngayon dahil sa edad niyang limampu't walong taong gulang madali na siyang mahapo sa maghapong pagmamaneho. May isang anak ito sa kanyang pagkabinata at batid din iyon ni Laura ngunit hindi ito naging hadlang upang sila'y magsama at magpakasal.

"Akin nang sukli ko!" tinutukoy ni Laura ay ang sukli niyang dalawang piso sa iniabot niyang sampung piso sa pobreng tricycle driver. Nasa palengke na siya.

"Ganyan naman kayo eh, kung kami ang kulang kahit singkwenta sentimos lang hindi kayo papayag pero 'pag kayo ang walang panukli gusto niyo pumayag kami!" pahabol pa niya.
Agad na nagpabarya ng kanyang limang piso ang tricycle driver sa kapwa niya driver na nakasalubong at iniabot ang walong pirasong beinte-singko sentimos kay Laura.

Gusto pa sanang magreklamo ni Laura sa binigay sa kanyang mga barya ngunit siya'y nakapagpigil, pabulong na lamang siyang lumayo at mabilis na lumakad patungo sa pwesto ng mga nagtitinda ng mga isda.
Sa bilis ng kanyang lakad ay hindi niya napansin ang magkapatid na Lyn at Luisa, na mabilis din ang kilos; mga palaboy sa palengke na sumalubong sa kanyang daraanan. Si Lyn ay tinatayang siyam na taong gulang samantalang si Luisa ay mas bata ng apat na taon. Humahangos ang magkapatid na may hawak na ilang pirasong iba't ibang uri ng gulay na halatang pinulot lang sa kalsada.

"Aaaaay!!!", pasigaw na salita ni Laura. Naglaglagan ang kanyang mga barya, nabitiwan ang kaninang nakahalukipkip na dalawang tote bag at napunta sa maputik na bahagi ng sahig. Napaupo naman sa lapag ang nakababatang si Luisa, putikan. Habang si Lyn ay hawak sa kanang braso ang kapatid, nakatingin kay Laura na mukhang sasabog sa galit.

"Letse! Kung bakit kasi dito pa kayo naghaharutan sa daraanan ng mga tao. Ang dudungis ninyo, nasaan ba ang mga magulang niyo at pinababayaan kayong pakalat-kalat dito? Mga iresponsableng magulang, aanak-anak mga pabaya naman. Bwisit!"

"Sorry po, hindi naman po namin sinasadya saka po hindi naman po kasi kayo nakatingin sa nilalakaran niyo." pangangatwiran ni Lyn habang inaalalayan sa pagtayo ang kapatid na si Luisa.

"Aba, kung makasagot kang bata ka ah! Wala kang disiplina, kung hindi ka lang bata malamang nasampal na kita! Bwisit na araw ito, ang aga-aga ang daming bwisit!" pasigaw na pasaring ni Laura sa bata habang dinadampot ang naputikang mga barya at tote bag.

Lampas pa lang alas-siyete noon pero dama mo na ang kakaibang init ng umagang iyon at nagpadagdag pa ito sa mainit ng ulo ni Laura. Nakangiwi ang mukhang tumungo sa kanyang suking tindera ng isda. Si Aling Amelia.

"O, suki bakit ba ang aga-aga eh nakabusangot 'yang mukha mo? May kaaway ka ba?" ani Aling Amelia.

"Kakainis! 'Yung dalawang batang palaboy diyan sukat ba namang sa masikip na daanan naghaharutan, ayan tuloy mukha na rin akong marungis. Tingnan mo itong tote bag ko puro putik, palibhasa kasi mga sanay sa putikan." muling umalingawngaw ang boses ni Laura habang nagpupunas ng pawis sa kanyang noo. "Ano ba yan?!? Alas-siyete pa lang amoy pawis na'ko! Ang init naman sa pwesto mo!"

"Kaya ganyan kainit ang panahon kasi sinasanay lang tayo kung sakaling sumakabilang-buhay na tayo. Hehe" pabirong banat ni Aling Amelia.

"Ikaw naman, ang daming pwedeng sabihin iyan pa ang sinabi mo." hindi natuwa sa biro si Laura.

"Biro lang naman 'yun suki, 'wag ka na magalit. O sige na, pili ka na ng isda ko."

"Magkano ba 'yang galunggong mo?"

"Para sa'yo, siyento treinta na lang ang kilo suki kanina siyento kwarenta iyan" sagot ni Aling Amelia.
"SIYENTO TREINTA? Ibig mong sabihin mas mahal pa 'yang isang kilong galunggong mo kesa sa isang kilong manok?" painosenteng birada ni Laura sa tindera. "Sige, bigyan mo ko ng isang kilo niyan, linisin mo na rin."

Binuklat ni Laura ang unang tote bag at hinanap dito ang kanyang wallet. Hindi niya ito nakita. Muli niyang binuklat ang ikalawang tote bag pero muli wala siyang wallet na nakita.

"Sandali ah, balikan ko lang 'yung napagbagsakan ng mga bag ko baka nalaglag dun 'yung wallet ko."

Dali-dali siyang bumalik sa kung saan niya nakabangga ang dalawang bata. Tuwad dito, tuwad doon ang kanyang ginawa. Ginalugad ang bawat sulok kung saan posibleng sumiksik ang kanyang nawawalang wallet. Higit na sa limang minuto ang nakalipas pero hindi pa rin niya nakikita ang kanyang wallet. Lalong uminit ang dati nang mainit na ulo ni Laura. Pawisan. Putikan. Masakit ang likuran. Sa kanyang pag-inat, naalala niya ang dalawang bata.
Agad siyang naglakad patungo kung saan naalala niyang tumakbo ang mga bata. Nakita niya ito sa tindahan ng mga gulay. Namumulot ng mga nalaglag na bawang at sibuyas.

"Hoy, kutong-lupa! Nasaan 'yung wallet ko? Sa'n mo itinago? Kanino mo ipinasa?" sunod-sunod na tanong ni Laura kay Lyn, habang mahigpit niyang hawak sa braso ang bata. "Alam ko miyembro kayo ng sindikato kunwari mga palaboy kayo dito, mga nagpapaawa, humihingi ng limos pero naghahanap lang ng pagkakataon para makapagnakaw!"

"Ano pong wallet? Wala po akong kinuhang wallet! Saka hindi po kami magnanakaw, palaboy nga po kami pero hindi po kami nagnanakaw. Nasasaktan po ako. Bitawan niyo po ako" pangangatwiran at pakiusap ng batang si Lyn kay Laura.

Sa sakit na nararamdaman ng bata sa higpit nang pagkakahawak ni Laura, nagpupumiglas siya at sa kanyang pagpumiglas nasiko niya si Laura at tinamaan sa sikmura. Namilipit sa sakit si Laura, napaupong sapo-sapo ang kanyang sikmura habang si Lyn ay hinahatak palayo ang batang kapatid na si Luisa. Patakbo.

Kahit masakit pa ang sikmura dulot nang pagkakasiko, tumindig at hinabol ni Laura ang dalawang bata. Inabutan niya ito. Hinatak paharap ang buhok ng kaawa-awang si Lyn at nang nasa harapan na ito ni Laura ay ubod-lakas niya itong sinampal!

"Walanghiya kang bata ka! Ikaw pa ang may ganang manakit ikaw na nga ang itong nagnakaw, nasaan ang wallet ko?!?" muling dumapo ang palad ni Laura sa siyam na taong gulang na si Lyn.

Napaiyak si Lyn sa sakit ng sampal ni Laura at mamaya pa'y pumalahaw na rin ng iyak ang kanyang kapatid. Nabaling ang atensyon ng mga tao sa kanilang tatlo; mga tindera, mamimili, matador at ilan pang mga usisero at usisera. Nagbubulungan. May ibang kampi sa may edad ng si Laura at ang iba naman'y nakikisimpatiya sa dalawang bata.

"Hindi naman po talaga kami nagkuha ng wallet niyo kahit po kapkapan niyo pa kami, namumulot nga lang po kami ng mga nahuhulog na gulay para po mayroon kaming maiulam sa bahay huhuhu", hikbi ni Lyn.

"Hindi ako naniniwala sa'yo alam ko kahit na kapkapin kita, wala na diyan ang wallet ko kasi ipinasa mo na ito sa ibang mga kasabwat mo! Saan mo inilagay ang pitaka ko? Kanino mo ipinasa? Sino mga kasabwat mo?" pagalit na tanong ni Laura kay Lyn sabay pingot nito sa kanang tenga.

"Kung hindi mo ilalabas ang wallet ko, mas maganda siguro kung tatawag ako ng baranggay o pulis at sila ang magtatanong sa'yo kung sino-sino ang mga kasabwat mo. Makukulong ka!"

Sa narinig na ito ni Lyn kay Laura ay lalo itong natakot. Lumakas ang iyak ng magkapatid. Tiyempo namang may paparating na rumurondang tanod sa kanilang pwesto at natanaw ito ni Lyn. Nataranta ang bata.
Sa sobrang takot at pangambang siya'y ikulong kumaripas si Lyn ng takbo at sumiksik sa makapal na mga usisero at usisera. Umiiyak na lumayo ito sa mga tao habang naiwang humahagulgol ang nakababatang si Luisa.

"Hoy, ang bata, masasagasaan!" sigaw ng tindera ng buko juice sa labas ng palengke. Si Lyn ang tinutukoy niya, nadulas ang bata sa bilis ng kanyang takbo at dahil na rin sa laki ng tsinelas niyang suot-suot.

Hindi na umabot ang preno ng delivery truck ng gulay dahil sa biglang pagsulpot ng bata sa kanyang daraanan. Tuluyan na ngang nabundol si Lyn nang rumagasang trak. Nagulat ang lahat nang nakasaksi. Hindi makapaniwala.
Duguan na hawak ni Lyn ang ilang pirasong iba't ibang uri ng gulay na nakalagay sa plastik. Habol-hininga. Sa ganitong kalagayan inabutan ni Laura ang bata, tinanaw niya lang ito mula sa bukana ng palengke hindi pansin sa dami ng mga tao. Habang si Luisa ay nakalapit sa kung saan nakabulagta ang kapatid.

"Ate....huhuhu, ateeee!!!" palahaw ng batang si Luisa.
"Luuu...luuuisaa...aa.." At tuluyan nang nalagutan ng hininga si Lyn.
Nagkagulo ang mga tao sa palengke. Kanya-kanyang kuha ng video gamit ang iba't ibang cellphone. Parang walang nagtangkang tumawag sa pinakamalapit na ospital o presinto ng pulisya.

Nagpasyang bumalik sa bahay si Laura. Habang nasa tricycle ay bumubulong-bulong. "Hindi naman ako ang may kasalanan kung bakit nabundol ang batang iyon, kung hindi ba naman niya kinuha 'yung wallet ko at hindi siya nagtatakbo, eh di sana hindi siya nahagip ng trak na iyon. Wala akong kasalanan dun, kundi ang driver ng trak." depensa ni Laura sa kanyang sarili.
 ***
"Hoy, kuha mo nga ako ng barya sa itaas at wala akong pambayad dito sa tricycle!" si Jing ang kausap.

"O, ba't ngayon ka lang dumating? Kanina pa kita hinihintay bumalik. Tinatawagan naman kita sa cellphone mo, iniwan mo naman pala."

"Umakyat ka nga muna sa itaas at kumuha ng baryang pambayad dito sa tricycle nang makaalis na ito bago ka magkukwento diyan." bara ni Laura sa asawa.

Iniabot ni Jing ang walong pisong pamasahe sa tricycle driver at itinuloy ang kwento sa asawa."Ang sabi ko, kanina pa kita hinihintay bumalik, tinatawagan kita sa cellphone mo pero iniwan mo naman pala. Hindi na kita sinundan sa palengke kasi baka magkasalisi lang tayo."

"Bakit mo nga ako hinihintay bumalik kaagad? Eh alam mo namang nasa palengke ako, saka iniiwan ko talaga 'yang cellphone ko tuwing namamalengke ako dahil baka madukot pa 'yan do'n at ibawas pa 'yan sa sweldo ko ng opisina." sagot ni Laura.

"Kaya kita tinatawagan sa cellphone mo dahil pababalikin sana kita dito sa bahay dahil wala kang mabibili nang kahit na isang kilong isda dahil naiwan mo ang wallet mo! Ito oh." sabay dukot ni Jing ng wallet sa kanyang bulsa at iniabot sa asawang si Laura.

- E N D -

Ang Jaguar

$
0
0
"Dalawa lang naman ang pagpipilian mo, ang lumabas sa bahay na ito nang nagkalat ang utak mo sa sahig o dumito ka at alagaan ang mga anak natin!" pabantang sigaw ng dating jaguar at baldadong si Arnulfo, sa kanyang asawang si Elsa.

Ngunit mistulang walang tapang ang kanyang tinig, ni ang napadaang tambay ay hindi nayanig sa kanyang narinig.

Dalawang taon lang ang nakalilipas nang siya'y mabundol at magulungan nang humahagibis na pampasaherong dyip na nawalan ng preno nang kanyang itulak para iligtas palayo si Elsa, na kasama niya noong tumatawid ng kalsada.

Paismid itong tumalikod at lumakad.
Bitbit ang dalawang malaking bag, parang walang narinig na akmang lalabas ng bahay si Elsa, sasama kay Diego na traysikel drayber na serbis ng kanilang dalawang anak sa eskwela. 


"Bang!!!"


Umalingawngaw ang isang putok ng baril. 


Bagsak si Elsa. 
Ang kanyang noo na kanina'y mapagmataas ngayo'y nakasubasob malapit sa pintuan.


Walang buhay. 
Sa isang iglap, kinitil ng kakirihan ang buhay at tahanang dati'y puno ng pagmamahalan.


Duguan. 
Wala nang pinag-iba ang kulay ng kanyang gamit na lipstick at suot na maiksing shorts at damit sa dami ng dugong umagos.


Nagkalat ang utak sa sahig.
Ang bantang hindi nadinig at hindi pinaniwalaan ay niliteral ng panibughong naghari sa kumalam na isipan.


Habang si Arnulfo ay humahagulgol na tangan ang paltik na kalibre .38 na isinangla noon sa kanya ng kanyang kumpareng adik na si Gimo. 


Nakatutok ang dulo ng baril sa kanyang sentido.

Sugat (Inulit at In-edit)

$
0
0


Dumudugo ngunit 'di dumadaing, humahapdi ngunit 'di makahindi, tumatangis ngunit walang nakaririnig.

Kaawa-awa.

Sugatan.

Tangan ang isang sugat na tila wala nang pag-asa pang maghilom.
Walang kusang-loob na nagmamagandang-loob gayong marami ang may kakayahang ito'y gamutin. Samantalang ang nagnanais ay walang lakas,walang libog. Marami ang may kakayahang lunasan ang lumalalang sugat ngunit mas pinili ang magkibit-balikat na lang. Parati.

May sisigaw at idudulog ang nakatambad na galis at galos sa maalikabok na kalsada; nagmukha lamang tanga.
May susulat at ibubulong sa kinauukulan ang mga gunggong na may sanhi; itataboy at 'di pakikinggan.
May magbubunyag at isisiwalat ang dahilan ng mga halas; na mangmang lang naman ang nakamalas.
May boluntaryong iaabot ang medisinang paunang lunas ngunit isinantabi lang ito at ikinubli.

Manhid. Bingi. Imbalido. Baog.

Hanggang kailan dadalhin ang sugat? Sugat na namumutiktik na ang langib sa mahabang panahong walang nagmamalasakit.
Hanggang kailan mananatili ang sugat? Sugat na nawalan na ng kakayahang paghilomin ang sarili.
Hanggang kailan nakalantad ang sugat? Sugat na nakakadiri at wala ng pinagkaiba sa nabubulok na patay na hayop na nakakasulasok.

Silang mga may awa umano pero umaayuda sa pagdatal ng sakit.

Silang maasahan daw sa oras ng pangangailangan ngunit nagmamaang-maangan sa tuwing lalapitan ng awa.

Silang palaging may ngiti sa mga labi subalit daig pa ang unos sa pagiging madamot at masungit.

Silang nagsipag-aral kung papaano ang gumamot pero mas ninais magtanga-tangahan at nawiling sa kalokohan ginagamit ang napag-dalubhasaan.

Silang talos at nakikita ang kamalian pero ninais na pumikit at magbulag-bulagan at kalauna'y lalahok na rin sa kagaguhan.

Sila na magagalang tuwing ikatlong taon ngunit imbalido sa buong panahon. Ilustradong maituturing datapwa't sa estupido maihahambing.

Tayo.
Tayong nakamasid lang ang kayang gawin. Sa paghimod ng mga tarantado habang umaayuda sa hapding nararamdaman. Iiling at mapapamura nang kung ilang beses. Mga lunatikong 'di na tumulong paismid pang nilura ang kanilang nakahihindik na kamandag. Kahabag-habag.

Tayo.
Tayo na pinagmumukhang bobo at tanga. Umaasa sa wala naman. Nagrebelde, naghuramentado, naulol. Kaunti na lang ay magbibigti na sa kawalan nang pag-asa; ayaw mamasdan ang pag-baon ng panibagong punyal na kanilang itatarak sa mala-kanser na sugat.

May tuluyang lilisan at 'di na iibiging bumalik. Ayaw nang mamasid ang kalbaryo at paghihirap na dinaranas ng sugat na ang pag-asang maghilom ay halos patungo na sa pagkahulagpos. Galit na ituturan: "Sabay-sabay na kayong magpatiwakal!"

Daang-milyon pero halos walang bilang. 
Bilyong dolyar pero halos walang halaga. 
Dating henyong iskolar pero walang pakinabang. Lider-lideran pero walang matinong alam, walang silbi.'Tangna! Pakiusap...gamutin niyo na kami! Hindi na namin kaya.

Sino ka ba? 
Sino ba sila?
Sino ba tayo?
 

Mga tagapaglingkod na maalam umano datapwat walang pakialam at hindi ito alintana, batid ng sugatan ngunit patuloy pa rin sa pag-unday sa sakit na nararanasan.
Walang puso. 
Walang kaluluwa. 
Harapan nang ninanakawan dapwa ang nais pa'y hubdan; maalis ang lahat ng saplot sa katawan hanggang sa maubos na kahit ang kapiranggot na kahihiyan. 

Ano pa ba ang kailangang nais? Hindi na nakontento sa nilikha nilang sugat nagpiga pa ng kalamansi na nagpadagdag sa sakit at hapdi. 

Ang iyong bawat sugat ay sumasalamin sa hirap na iyong dinaranas na iyong tinitiis sa mahaba-haba na ring panahon sa pag-aakalang ito'y muling maghihilom. 

Ang iyong bawat sugat ay sumisimbolo ng kawalanghiyaan ng mga taong may sanhi nito na hindi nangingiming muli kang sugatan kung mayroong pagkakataon. 

Ang iyong bawat sugat ay sumasagisag sa kagaguhan at kasakiman ng mga taong sinsasamba ang kuwarta at dinidiyos ang kapangyarihan.

Kahabag-habag na Pilipinas, sino ang lulunas sa lumalaki at lumalala mong mga sugat?

Umiiyak ang Pilipino, umiiyak ang Pilipinas, umiiyak ang langit.

Walang Label

$
0
0


Krrriiing....krriiing...

"Thank you for calling Gallego Mining Company. Good afternoon this is Christy how may I help you?"

"He...hello."

"O Geoff, Ano at para kang bubuyog diyan bulong ka ng bulong? Kachat na kita sa Skype ah hindi ka pa nakontento at tumawag ka pa talaga ha."

"Ang tagal mo kasi sumagot sa chat eh saka ang hirap magtype sa keyboard ko, mas okay dito sa telepono dinig ko 'yung lambing ng boses mo."

"Sus, ang arte. Nag-xerox po kasi ako kaya hindi po ako nakasagot agad sa huling message mo po."

"Ang dami mo namang 'po' parang pinapamukha mo naman sa'kin na masyadong malaki ang agwat ng edad natin para 5 years lang naman ang tanda ko sa'yo. Kumusta ka na?"

"Kumusta? Tinanong mo na 'yan kanina sa chat ah at sinagot ko na rin 'yan."

"Basta...sagutin mo lang, sige na. Kumusta ka nga?"

"Sige na nga. Okay naman ako. Kung makakumusta ka naman parang hindi tayo araw-araw nag-uusap."

"Mabuti naman at okay ka. Gusto ko kasing naririnig na okay ka dahil 'pag naririnig ko 'yun galing sa'yo mas lalong nagiging okay ang pakiramdam ko. Alam mo, namimiss na kita..."

"Natatakot ako 'pag sinasabi mong 'namimiss mo ako' kasi sabi mo dati 'yung tagalog ng 'I missed you' ay nagkamali ako sa'yo."

"Haha. Joke lang 'yun saka dati pa 'yun. Ibang 'miss' ang ibig kong sabihin...'yung totoong miss!"

"Sure ka diyan ha? Namiss mo agad ako? Di ba nagdinner lang tayo kagabi? 'Wag ka ngang masyadong thoughtful and caring baka hanap-hanapin ko 'yan."

"Kahit araw-arawin mo pa ang paghahanap sa pagiging thoughtful and caring ko hindi ito magbabago para sa'yo. Miss talaga kita, 'coz you are the only person worth missing than anybody else. Saka bakit mo naman hahanapin kung hindi naman nawawala?"

"Ayos ah! Boy pick-up, ikaw ba 'yan? Hahaha!"

"Nakakainis naman 'to. Hindi pick-up line 'yun no, totoo talaga 'yun.
Hindi ko pala naikwento sa'yo nung last week Wednesday na absent ka. Sa kagustuhan kong mabawasan ang pagkamiss ko sa'yo binasa ko 'yung mga conversation natin dati sa Skype..."

"O anong nangyari?"

"Ayun, imbes na mabawasan 'yung pagkamiss ko sa'yo lalo kang kitang namiss.."

"Alam mo para kong Lotto?"

"Lotto?!? Bakit, ano koneksyon ng lotto?"

"Kasi lagi kang nambobola! Hahaha!"

"Ah ganun...Alam mo 'pag kausap kita feeling ko mayaman ako."

"Bakit naman?"

"Kasi mahirap 'pag wala ka...Hello, hello! Nandiyan ka pa ba?"

"Oo, nandito pa ko Boy Banat. May dumaan lang anghel sandali. Hihi"

"Uy, thanks pala sa kahapon ha? Salamat sa oras, salamat sa masarap na dinner, salamat sa pasensya, salamat sa text, salamat sa trust, basta salamat sa lahat-lahat. It was my best dinner ever. Paano na lang talaga ako kung wala ka? Akalain mo 'yun...three days tayong walang communication tapos bigla kitang napapayag na magdinner kagabi. Wow, ang saya ko lang, Sobrang saya. Kaya 'pag may nagtanong sinong napapasaya mo everyday pwede mong sabihin 'yung pangalan ko..."

"Ayos ah, parang commercial lang ng Coke, hehe. Seriously, 'wag mo naman sabihing ikaw lang ang masaya kasi hindi naman ako papayag na makasama ka for a dinner o kahit simpleng snack lang  kung hindi ako masaya sa'yo. Masaya ako sa'yo at buo ang tiwala ko sa'yo, basta may time lang willing ako to spend an hour or two just for you."

"Ang sarap naman pakinggan niyan...basta ako nag-i-enjoy ako sa company mo. I respect your kindness that I won’t let myself to say things that’ll make your day set in a bad mood. I don’t want to misinterpret that kindness into something else. I don't even know what's in you that I keep on enjoying, I don't even know what's in me that you keep me in your life but all I know is that you are so special to me, so special that it's been a habit of me to send you a good morning greetings every single day, so special that I am more than willing to share my time with you anytime of the day."

"Oo nga eh, dami mo ngang message sa inbox ko. Thanks din. Uy, pasensya ka na pala hindi ako nakakasagot sa mga email mo nakiki-wifi lang kasi ako sa kapitbahay, nawawala-wala yung connection ko."

"Ganda ng status mo sa FB nung isang araw ah 'yung; 'The tongue has no bones, but it is strong enough to break a heart. So be careful with your words'."

"Ah yun ba? Sus, sa'yo galing yun eh kinopya ko lang dun sa isa mga email mo. Para lang 'yun sa mga taong mahilig magkalat ng kung ano-ano. Nagandahan lang ako kaya nirepost ko. Uy, sige na magpa-five na pala. Uwian na. Nagtext na si Gerry. Baka tumatawag na rin si Ma'm Stephanie diyan nakikita ko siya from here duma-dial sa phone, magalit pa 'yung wife mo pag masyadong matagal busy 'yang direct line mo, hala ka."

"Ha? O sige na, oo nga five o'clock na. Ingat ka pauwi. Bukas na lang. Salamat ulit. Bye for now."

"Sige ikaw din, ingat. O 'wag kang magtext mamayang gabi magkasama kami ni Gerry, FYI."

"Oo na, alam ko naman eh. At kailan naman ako nagtext sa'yo ng wala kang pahintulot  aber?"

"Hehe, sinisigurado ko lang. O bye na."

"Bye. I miss you."

"Sige na, bye."

"Sabi ko...I miss you!"

 "Ha? Same here. Bye."

"Okay. Bye." 

"Ingat ka". 

"Ikaw din". "

"Okay."

O V E R D R I V E

$
0
0


Dahil fan ako ng Eheads dapat ganyan ang sunvisor
Bukod sa magkaroon ng sariling bahay at lupa palaging kasama sa ating mga pangarap ang magkaroon ng sariling sasakyan at 'pag mayroon ka na nito dapat pag-aralan mo rin kung paano mo ito i-drive o kahit wala kang sariling sasakyan dapat matutunan mo ang magdrive dahil for sure mapapakinabangan mo ito balang-araw. Sa medyo mahabang 13 years na driving experience ko hindi ko pa rin masasabing napakaeksperto ko na dito, hindi ko pa rin masasabing perpekto ko na ang pagparada sa isang masikip na parallel parking, hindi ko masasabi na hindi na magagasgasan o masasagian ang aking sasakyan at hindi ko masasabing napakahusay na driver ko na. Minsan kasi kahit anong pagpupursigi o pag-iingat natin sa isang bagay mayroon pa ring darating na hindi natin maiiwasan. Kahit may pag-iingat ka may mga tao namang walang pakundangan at walang pakialam sa kalsada.

Ang pagmamaneho sa kalsada ng Kamaynilaan ay nangangailangan ng matinding pasensya at pagtitimpi. Sa dami ng iresponsableng motorista ngayon lagi kang mapapaaway kung laging mainit ang ulo mo. Sabi, malalaman mo daw ang tunay ng ugali ng isang tao kung siya ay nasa likuran ng manibela pero hindi ako gaanong naniniwala dito dahil may mga factor na dapat i-consider kung bakit nag-iiba ang asal ng isang tao kung siya'y nagmamaneho.

Masarap ang pakiramdam ng unang mga taon sa driving kumbaga e nasa "sweetest moments" pa lang kayo ng bago mong girlfriend, nandun pa 'yung lambing at pagkasabik niyo sa isa't isa pero kalaunan at dahil sa napakaraming mga pasaway sa kalye mas nanaisin mo na lang na isa ka sa pasahero imbes na ikaw ang nakaupo sa driver's seat. Sino ba naman ang matutuwa sa mga pasaway at naglipanang kuliglig sa kalsada, sa matitigas ang ulo at kuma-counterflow na mga tricycle driver, sa mga walang modong jeepney driver na sa mismong gitna nagsasakay at nagbababa ng pasahero, sa napakaraming lubak-lubak na kalsada, sa napakatagal at napakabagal na daloy ng trapiko sa Kamaynilaan, sa maraming astig na motoristang ginagawang dekorasyon lang sa daan ang traffic lights and signage? Pagkalipas ng limang taon mong paghawak ng manibela malamang sawaan ka na sa pagmamaneho.

Kundi ka rin lang antukin sa pagmamaneho 'di hamak na mas masarap pa ang long driving kesa makipagsapalaran sa lansangan ng Kalakhang Maynila. At hindi raw ganap ang pagiging driver mo kung hindi mo naranasan ang magdrive ng higit sa anim na oras, nang mga kalsadang may sharp curve, madilim at sinabayan pa ng malakas na ulan. Oo, naranasan ko na rin lahat ng iyan. Naranasan ko nang magdrive sa malupit at nakakapagod na papuntang Baguio at pabalik ng Maynila, sa matinding sharp curve ng Tagaytay at Olongapo, sa nakakainip na biyaheng Batanggas, idagdag ko na rin ang Laguna, Pampanga, Bataan, Quezon at Pangasinan at sa ubod ng dilim na dating NLEX. Kukumpleto sana sa karanasan kong magdrive ay ang maranasan ang makapagmaneho sa napakatarik at delikadong Bitukang Manok na kalsada ng Lucena, Quezon at 'pag nai-drive ko 'yun ng walang aksidente masasabing 'Certified Driver' na ako.

sa Google Images lang galing ang larawan pero ganyan ang car ko dati pramis.
Hindi madali at hindi simple lang ang magkaroon at mag-maintain ng sariling sasakyan (brand new man ito o secondhand) maraming dapat isaalang-alang at isakripisyo para dito. Ang una kong sasakyan ay secondhand, isang 1995 model Mazda-Astina 323 sedan na nabili ko nang year 2000. Dito ko naranasan ang unang bangga, unang gasgas, unang kaba, unang sakit ng ulo. Hindi nga madali ang magmaintain ng sariling sasakyan lalo't kung ito'y secondhand mo nabili hindi mo alam kung kailan, ano at saang bahagi (na naman) ang bagong diperensya/problema ng kotse mo. At sigurado kukulangin ang isang libong pisong nasa bulsa mo para ito'y mapaayos. Dahil ang Mazda 323 ay malasportscar malamang na ang dating nagmamay-ari nito ay naihataw ito ng husto kaya nang napasakamay ko'y palaging may sira.

Gusto talaga ni Tyrone kasama siya sa picture
After ng dalawang taon, kinunsider ko nang marunong na talaga ako magdrive at pwede na akong bumili ng mas matino at bagong sasakyan. Pinalad akong makabili ng 2002 Isuzu Crosswind, wow ang sarap ng feeling! Hindi ako makapaniwala na nakabili ng bagong sasakyan na dati'y isang pangarap at panaginip lang! Para akong isang paslit na lango sa amoy ng bagong papel, bag, notebook, crayola at sapatos ganun ang amoy ng bagong sasakyan...mabango kahit hindi naman. Dahil dugo at pawis ang puhunan ko dito sinikap kong maging well-maintained siya sa katunayan gamit ko pa rin ito ngayon sa tuwing araw ng Huwebes.
Rear view ng old age na Crosswind. Dapat nakatakip ang mukha for security reasons pero sigurado parehong cute ang artwork at ang nagpalitrato.

Kung ang problema mo sa secondhand na sasakyan ay ang pangambang masiraan ka sa panahong kapos ka sa pera at hindi mo inaasahan ang hindi naman madali sa pag-acquire ng bagong sasakyan ay paghulog mo sa bangko ng malaking porsyento ng iyong salary sa loob ng apat na taon bukod sa 6 digit na downpayment at hindi mapigilang pagtaas ng presyo ng diesel o gasolina na dapat ikonsidera. Whoah, kakalula di ba?! So, kung balak mong kumuha ng sasakyan ngayon makailang beses mo itong dapat na pag-isipan.

Ayon sa pagkakaalala ko ay ganyan more or less ang nangyari
Parang isang bangungot ang naranasan ko isang gabing medyo maulan sa sasakyang ito noon sa NLEX; habang pinapatakbo ko ito ng 130kph ay biglang pumutok/sumabog ang kanang likurang bahagi ng gulong nito. Umikot ang sasakyan ng isa't kalahating beses, sadsad kami sa shoulder ng highway; mabuti na lamang na walang paparating na rumaragasang trak o bus ng eksaktong sandaling iyon kundi ay St. Lukes' o St. Peter ang sumunod na destinasyon namin, tulala kami ng wife ko nang halos limang minuto sa nangyaring aksidente, nanginginig ang aking kalamnan at pawisan ng husto kahit malamig ang aircon. Tsk tsk. Muntik na. Thank God.

Sabi ni Tyrone dapat daw ganyan magpapicture
Natagalan bago ako ulit nakabili ng bagong sasakyan dahil na rin sa global economic crisis (haha ang arte - ayaw na lang sabihing kapos sa pambili) at nagsisipag-aral na tatlong anak. March 2010 sa wakas after 8 long years may katuwang na ang aking Crosswind, isang Toyota Vios - ganun pa rin ang feeling hindi pa rin makapaniwala na may bago na naman akong sasakyan, na sa kabila ng mga krisis sa buhay ay may bagong blessing na ibinigay si Lord. Sa hirap ng buhay ngayon kailangan tumagal sa akin ito ng higit sa sampung taon katulad nang pagtagal ng Crosswind. By that time, mapipilitan na talaga akong ibenta ang old age na AUV na ito, na malaki ang naitulong sa pamilya, sa trabaho, sa pambababae emergency, sa mga out of town na pasyal, sa kamag-anak. So far, memorable para sa akin ang pagdadrive ko sa Vios na ito ang pagpapatakbo ko rito ng almost 180kph sa kahabaan ng SCTEX! Tsk tsk, bad daddy dahil nagpadala ako sa buyo ng tatlo kong anak (na puro lalaki), akala yata nila na ang totoong driving ay walang pinag-iba sa nilalaro nilang Burnout at Need for Speed sa PSP.

Para sa akin, (unless marami kang pera at gustong-gusto mo talaga) hindi recommendable na masyado mong mahalin/pagandahin ang iyong sasakyan (modelo man ito o hindi) dahil kahit gaano pa kamahal o kaganda ang accessories na ilagay mo dito, hindi ito kaseguruhan na maibebenta mo ang iyong sasakyan sa mataas na halaga. Ang resale value ng anumang kotse ay deprecicated, base ito sa sa year model kung kailan ito lumabas at hindi sa kung ano ang accessories na ikinabit mo dito. Mas makabubuting ipunin at ilaan ang dapat na pambili sana ng accessories para sa downpayment ng brand new at modelong sasakyan.

Sa pagmamaneho hindi lang buhay mo ang nakataya kundi pati ang buhay ng mga taong nakasakay sa minamaneho mo. Maging maingat sa lahat ng oras. Huwag uminom ng alak dahil kahit hindi ka malasing sa ininom mong isa o dalawang bote ng beer umaayuda naman ito sa iyong pagkaantok at mahirap talunin ang antok, maniwala ka. Kung mag-o-overtake siguraduhing may sapat kang lakas nang loob at tiyaking mas mabilis ng at least 10-30kph ang minamanehong sasakyan sa o-overtakean na kotse - gawin ito ng mabilis at swabe, 'wag magdalawang-isip dahil segundo lang ang pagitan ng buhay at sakuna. Pareho lang nakakabadtrip ang ikaw ay mabangga at makabangga - kung nangyari sa'yo ito makabubuting kumalma, palipasin ang ilang minuto bago bumaba ng kotse; hangga't maari 'wag magpadala sa init ng ulo marami nang napahamak dito at hindi na maibabalik pa ang anumang masasakit na salitang binitiwan pag nagkataon baka lumala pa ang sitwasyon. Mare-resolve ang lahat kung may otoridad na namamagitan.

May pagkakataong maiipit ka sa masikip na trapik o nakabitin ang sasakyan mo sa tulay o mapapasubo ka sa rumaragasang ulan o madadaan sa mabaha at madulas na kalsada - tulad ng ating buhay hindi ito palaging smooth at walang pagsubok. Bahagi ito ng buhay, bahagi ito ng pagmamaneho dahil ang karanasan mo ang huhubog sa pagiging mahusay mong driver balang-araw. Maging defensive at responsableng driver ng lipunan sa halip na offensive at pikunin. Huwag nang tumulad sa mga barubal sa kalsada, kung ginagaya mo sila wala kang karapatang magalit sa kanila.

Ang buhay para ring driving, minsan kailangan mong magmabagal, huminto at sa pagkakataong naghahabol ka ng oras kailangan mong magmabilis pero kaakibat nito ang isang responsibilidad na dapat harapin sakaling makaaksidente. Sa panahong may lubak ang buhay dapat ay dahan-dahan para hindi lalong mapahamak, hindi kailangan laging mabilis ang takbo lalo na kung paahon at pabulusok ang daan. Mahirap magdesisyon kung tumatakbo ka nang ubod ng bilis isang maling desisyon mo'y baka buhay ang maging kapalit. Makakarating ka pa rin naman sa iyong patutunguhan kahit hindi ka magmaneho ng mabilis, okay lang kahit medyo late ang importante ikaw at ang iyong mga sakay ay safe. Tandaan, KARAMIHAN sa malalang aksidente ay dahil sa iresponsable, kaskasero at nagmamadaling driver na nasa likod ng manibela.

May we all have happy and safe journey! Ingat!

Ang Unemployed

$
0
0


Kalagitnaan na ng hatinggabi ngunit hindi man lang sumisilip ang buwan at ni ang kislap ng bituin ay tila nagkukubli sa mga mata mong naghahanap ng kahit kaunting paliwanag at kaliwanagan.
Ang lalim ng gabi'y singlalim ng mga iyong alalahanin at iniisip at ang dilim ng paligid ay umaayuda sa nararamdaman mong depresyon at kalungkutan.

Higit sa isang taon na ang nakalipas nang ikaw'y makapagtapos sa kursong iyong ninais pero heto ka ngayon...pabigat ng pamilya, pabigat ng lipunan.
Labing anim na taon kang nagsunog ng kilay sa loob ng paaralan ngunit nais mong ikumpara ang iyong sarili sa mga taong nangangalakal na hindi nakatuntong ng eskwelahan.
Kung susumahin hindi na rin biro ang iyong nagastos sa iyong pag-aapply ngunit higit pa sa gastos ang paghihirap sa kalooban na iyong dinaranas sa bawat bigong araw na lumilipas.

Hindi mo inakala na ganito pala kalupit ang reyalidad ng buhay.
Hindi mo inakala na higit na madali pala ang magbasa ng aralin gabi-gabi kaysa makatulugan ang pag-aalala sa mapanuyang paghahamon ng bukas.
Hindi mo inakala na mas nakakapagod pala ang maghanap ng trabahong mapapasukan kaysa ang magpabalik-balik sa eskwelahan.
Hindi mo inakala na mas nakakabagot pala ang magpasa ng sangkatukak na Resumé sa iba't ibang employer kaysa ang magpasa ng examination papers.
Hindi mo inakala na mas nakakasawa pala ang pagsagot sa mga paulit-ulit na tanong sa mga job interview kaysa sumagot sa recitation ng iyong mga propesor.
Hindi mo inakala na mas masarap pala ang buhay estudyante kumpara ngayong naghahagilap ka nang mapapasukan.

Magkano nga ulit ang itinakdang minimum wage? At magkano nga ang ginastos ng iyong mga magulang sa pagpaaral?
Sasapat ba sakali ang paunang salary mo para bumuhay ng matinong pamilya? Paano ka makakatulong gayong palamunin ka pa rin hanggang ngayon?
Ilang milyong mag-aaral ba ang nagtatapos taon-taon? At ilang bakanteng posisyon ba ang nakalaan para sa kanila?

Ngayon mo nauunawaan kung bakit milyong Pilipino ang sumusugal sa ibang bansa. 
Ngayon mo lang lubos na pinahalagahan ang hirap, pagod, pagsisikap at tiyaga ng iyong mga magulang para lang makakain ang pamilya.
Ngayon mo lang unti-unting naiintindihan kung bakit maraming empleyado ang hindi nagamit ang kanilang pinag-aralang kurso kapalit ng mas mababang uri ng trabaho.
Ngayon ka lang nag-alala sa kinabukasan mo at ng iyong magiging pamilya.

Hindi mo gustong matulad sa napakaraming tatlumpu't-walong milyong Pilipinong walang hanap-buhay pero heto ka ngayon - Unemployed.
Hindi mo nais na manirahan sa gilid ng kalsada at maibilang sa tinatawag na Informal Settler pagdating ng araw kaya heto ka ngayon - Balisa.
Tinutuligsa mo noon ang mga tambay sa inyong lugar pero ngayon matagal ka nang kabilang sa kanila.

Ayaw mo nang ganitong buhay, hindi mo ginusto ang maging tambay pero tila ang tadhana ang nagtutulak sa'yo upang ikaw ay maging ganito. Kasalanan ba ng gobyerno kung bakit marami ang ganito o sadya lang maselan ang iba sa pagtanggap ng trabaho?
Mali ba ang iyong nakuhang kurso o hindi pa lang dumadating ang swerte ng pagkakataon?

Marami kang gustong balikan, marami kang pinanghiyangan.
Marami kang mga pangarap ngunit kahit kapiraso man lang nito sa wari mo'y patungo sa kawalan. Nagsasawa ka na pero alam mong hindi ito ang tamang panahon ng pagsuko.

Mistula kang pulubi na nangangailangan ng kaunting limos. Pakiramdam mo'y mas malaki pa ang halaga ng hawak mong selepono kaysa sa iyong sarili at mas may pakinabang pa sa'yo ang mamang putol ang paang nagtitinda ng yosi. Iniisip mong mas nakatutulong pa sa kanyang pamilya ang batang gusgusing namumulot ng plastik sa basurahan at mas may silbi pa sa'yo ang adik sa solvent na pumapasada ng kalawanging kuliglig sa eskinita.

Ang iyong magarang suot ang magsisilbing pananggalang upang pagtakpan ang hirap ng iyong kalooban.
Ang iyong makisig na porma ang balat-kayo mo sa mapanuri at mapanghusgang mata ng mga tao.
Ang iyong mga hightech na gadget ang mag-aangat sa bumabagsak mong pagkatao.
Ang iyong kahusayan sa pagsasalita ng inggles ang magkukubli sa kaignorantehan mo sa maraming bagay.
Samantalang ang napagtagumpayan mong diploma ang magsisilbi mong sandata at kalasag sa pagsubok at dagok ng buhay.

Mamaya bago mo ipinid ang iyong mga mata muli mong sisipatin ang pagsilip ng buwan aasa kang siya'y muli nang ngingiti, iyong aaninagin ang mailap na nagkukubling kislap ng mga bituin,  maghihintay ng paliwanag at kaliwanagan ang pagsapit ng iyong naghihintay na bagong bukas.
Mapapawi na ang mga alalahanin at pag-iisip, liliwanag sa wakas ang kapaligiran, mangangarap na mapapalitan na ang depresyon at kalungkutan ng ubod-tamis na tagumpay at walang patid na kaligayahan, SANA.

Pinuta - Dos

$
0
0
i.

"Kumusta si Inay, Dok?"

"Medyo lumala kaysa dati ang lagay niya kailangan na niya talagang maoperahan sa lalong madaling panahon."


"Ganun po ba? Magkano nga po ulit ang kakailanganin sa operasyon?"

"Aabutin ang operasyon ng higit sa sandaang libong piso  hindi pa kasama dito ang kakailanganing gamot pagkatapos nito pero sa ngayon kahit limampung-libong piso lang muna, paunang bayad."

Magkahalong lito at lungkot na lumabas ng ospital si Elena. Nangingilid ng luha ang kanyang mugtong mga mata, hindi alam kung saan kukunin ang ganoong kalaking halaga. Isa siyang promo-diser sa Puregold Supermart.

ii.

"Magandang gabi po Congressman! May kasama po akong babae at katulad po ng pinangako ko sa inyo magdadala po ako ng maganda at donselya. Singkwenta mil para sa kanya at singko mil po para sa akin." Si Menchie, isang baklang bugaw ng kanilang Baranggay patungkol kay Elena.

iii.

Pagkatapos maibayad sa cashier ng ospital ang paunang bayad na singkwenta mil agad nagtungo si Elena sa doktor ng kanyang Ina, si Doktor Samonte.

Sinimulan na ng mga Doktor ang operasyon sa nanay ni Elena. 

Hindi namalayan ni Elenang nakatulog siya sa prayer room ng ospital. Alas-onse na ng gabi nang siya'y maalimpungatan. Halos pitong oras makalipas ang operasyon.

"Kumusta ang operasyon, Dok?"

"Ikinalulungkot ko pero dahil mahina na ang katawan ng nanay mo, hindi niya nakayanan ang isang maselang operasyon. Condolence, Elena."

Bagsak ang balikat na napahagulgol si Elena. Tanging pagtangis lamang niya ang naghari sa katahimikan ng ospital na iyon. Tinatanong ang Langit, nagtatanong kung "Bakit?".

Sariwa pa ang sugat ng kahapong alaala nang ibigay niya ang katawan sa lalaking hayok sa laman kapalit ng limampung-libong piso, hinayaan niya ang kanyang sarili na lurayin ng pulitikong ganid na ang ipinambayad sa kanya'y malamang na galing sa pondo ng bayan. 
Salaping walang pinatunguhan. 

Ang ginawa niyang kaparaanan ay tumungo lamang sa kawalan at isa nang marungis na babae ang turing niya sa kanyang sarili. Pakiramdamam niya'y wala na siyang ipinagkaiba sa isang puta
Isang babaeng pinuta ng kahirapan, pinuta ng sistema. 

"Ah miss, excuse me...pakiasikaso na lang po 'yung mga papers sa baba, meron din po kayong mga pipirmahan dun para po madischarge na mas maaga ang nanay mo, nandun na rin po sa cashier ang billing na dapat ninyong bayaran." sabi ng nurse kay Elena na nakatingin lang sa kawalan, tila walang narinig.

iv.

"Bossing, dalawang libo lang." si Elena habang ibinubuga ang usok ng kanyang hawak na yosi, sa driver ng kotseng huminto sa kanyang harapan.


 

Second Quarter - What's on your mind? 1/2

$
0
0

Lumipas na ang pangalawang quarter ng taong 2013. Sa nakaraang tatlong buwan at dahil makapal ang mukha kong magpost ng kung ano-anong "inspirational kabalbalan" sa Facebook, halos araw-araw kong pinatulan ang tanong niya na: "What's on your mind?" 

Katulad ng una kong sinabi ang post na ito ay parang pelikulang "Shake, Rattle & Roll" na walang katapusan at nauulit makalipas ang tatlong buwan. Narito ang halos kumpletong listahan ng aking sagot sa tanong na iyan, mula April hanggang June ng taong kasalukuyan.

April 2
 - Ang buhay ay parang isang salamin, nakasimangot ito kung ikaw ay nakasimangot at ngingiti lang ito sa sandaling ngumiti ka sa kanya. 

- Hindi lang pera ang nagpapaligaya sa mga tao, minsan...Candy Crush din.

April 3
 - Para magkaroon ka ng isang bagay na hindi madaling makuha kailangang gumawa ka ng isang bagay na hindi madaling gawin. 

- sabi ng isang magaling na poet: "habang may buhay, may chance naniniwala naman ako dun.


April 5
- 'Pag umaga 'wag muna dapat maging busy sa pag-ibig, dapat maging busy muna sa trabaho dahil ang trabaho ang kadalasang nagdidikta kung gaano ang itatagal ng isang wagas na pag-ibig.
ayus, naikonek din.
 


- Okay, aaminin ko nabaduyan ako sa "It takes a man and a woman" kagabi pero aaminin ko na rin, nag-enjoy naman ako at natuklasan kong 'pag masyadong malalim ang standard mo ng kaligayahan hindi malulubos ang iyong kasiyahan. 

- Hindi porke iba ang kasalanan ng isang tao sa atin dapat na natin siyang siraan at husgahan, lahat naman tayo makasalanan eh, siguro akala lang ng iba mas mababa ang antas ng kanyang pagkakasala kaya wala silang pakundangan manghusga ng kanyang kapwa. 

April 8
- Kung ang paglalaro ng candy crush ay isang kasalanan, tiyak na mapupuno ang ating mga kulungan.

- Madalas, kinakalimutan natin 'yung mga bagay na nararapat para sa atin, sa pagnanais na mapunan ang ilang kagustuhan natin. 

April 10
- Kung magmamahal ka 'wag mong pangakuan ng kung ano-anong sh*t o ng wagas na forever dahil hindi mo alam kung ano ang mangyayari bukas o sa isang araw.
Mas okay siguro, kung i-enjoy at samantalahin niyo lang ang mga sandaling magkasama kayo at damhin ang ubod-tamis na inyong samahan at pagmamahalan ng walang sumpaan.
Dahil 'pag walang sumpaan, walang sumbatan...
 


- Tuwing panahon ng eleksyon madalas ginagago ng maraming mga botante ung mga pulitiko natin; pinapasayaw, pinapakanta, hinihingan ng “donasyon” at uto-uto namang sumusunod sila dito, sa kagustuhang makakuha ng boto pero pagkatapos ng eleksyon sigurado tayo naman ang gagaguhin nila ng tatlong taon, sa paanong paraan?
Alam na natin ‘yun, hindi na kailangang i-Memorize pa.
 


- Kung importante sa’yo ang isang Friendship kaysa sa isang argumento hangga't maari ‘wag ka nang makipagtalo, kahit alam mong may punto ka o tama ka pa; wala ka namang mapapala kung ikaw pa ang mananalo dahil ang mas importante…ung value ng inyong friendship higit sa isang argumento o sa kung anong bagay. 
 
- Ang pagmamahal na may reserbasyon ay hindi pagiging selfish kundi ito'y self-respect. Minsan nakakalimutan na nating mahalin ang ating sarili dahil sa labis-labis na pagmamahal natin sa iba, na kahit na abusuhin tayo ay pikit-mata pa rin nating itong sinisikmura, kung espesyal ang turing mo sa iyong mahal, espesyal ka rin naman sa ibang tao.

- Madalas sa labis na pagmamahal natin nakagagawa tayo ng isang bagay na labag sa ating damdamin at kahit makasakit ng iba o tayo mismo ang masaktan ay hindi natin ito alintana; para lang mapunan ang tinatawag na "pagmamahal".
 

- Hindi sa lahat ng oras dapat tayo ay nagtitiis dahil may mas magmamahal sa atin ng lubos 'yung taong mamahalin ka at hindi ka aabusuhin at lolokohin at hindi mahilig magbitaw ng pangako pero marunong rumespeto sa damdamin ng iba. 

April 11
- Global warming - biglaang panlalamig ng isang relasyon dahil ang isa kanila ay may pinag-iinitang iba. 

- Hindi mo naman kailangan ng napakaraming "kaibigan" para sumaya, kahit kaunti lang sila pwede na, pero sila yung totoong tao na kaya kang unawain at tanggapin sa pagiging ano ka at sino ka; at handa kang damayan at samahan sa kung ano man ang pinagdadaanan mo sa buhay. 

-Walang kupas na formula; bastardo, rags vs. riches, vendetta, against all odds at syempre love triangle. Wagas na sabong hindi bumubula (soap opera). 

April 12
- Minsan, ang mga taong akala natin na hindi tayo kayang saktan ay sila pa ang susugat sa atin ng napakalalim. 

- Minsan, Hindi sasapat ang salitang "salamat" lang para i-appreciate ang isang bagay na sobra-sobra ang kasiyahang idinulot sa iyong puso. 

April 15
- Hindi man natin maintindihan at malaman sa ngayon kung ano ang mga reasons behind our questions someday, somehow we’ll realize it.
Hindi man natin alam kung bakit may mga nakahambalang minsan sa ating dinaraanan ‘pag nalampasan natin ito dun pa lang natin malalaman ang kahalagahan nito.
 


April 17
- Sana hindi lang maging "financially stable" ang pangarap natin, sana isama na rin natin sa ating pangarap ang maging "emotionally stable" dahil hindi matutumbasan ng anumang materyal na bagay ang pakiramdam na ang mga taong pinahahalagahan at minamahal mo ay pinahahalagahan at minamahal ka rin, in return. 

- Sana ang buhay parang "Shake, Rattle & Roll" na movie lang, hindi natatapos kahit puro sequel; iba-iba ang katambal, iba-iba ang istorya. 

- Alam ko na kung bakit ang mga blogger ay hindi na gaano nagsusulat,
Nag-eenjoy na silang lahat sa Candy Crush
.


- Minsan, hindi na umuubra ang anumang ganda ng Hollywood Movies kung iku-compare sa ganda ng conversations ng taong mahalaga sa iyo. 

- Minsan, 'yung mabubuting tao nagkakaroon din ng hindi magandang desisyon pero hindi ibig ipakahulugan nun na masama na sila, ang ibig sabihin nun...Tao lang din sila.

- Madalas, nakakalimutan natin 'yung magagandang ginawa ng isang tao dahil lang sa maling desisyon, sa isang pagkakamali.

  
April 18
-Claustrophobia - fear of closed spaces.
Halimbawa:
Gusto kong magpabili ng Red Horse kay Aling Conching mamaya kaya lang natatakot ako na baka sarado na ung tindahan niya. Claustrophobia.
 


April 19

- Hindi ako naniniwala sa ingles na kasabihang "too see is to believe" kasi minsan kahit malayo ang taong mahal mo kahit hindi mo siya nakikita ramdam mo naman ang pagmamahal niya.

- 'Yung ibang mga tao kaya hindi gumagaling kasi imbes na Tamang Gamot ang binibili at iniinom mas ginugusto at iniinom nila ung Gamot na may tama. Magkaiba 'yun. 

- Ang mga bagay na hindi mo nalaman sa loob ng eskwelahan, malalaman mo sa ka-officemate mong maraming alam at 'yung mga aralin na hindi naituro sa atin ng ating mga guro, kayang ituro sa atin ng mga empleyadong wagas kung magkwento. 

-Hindi porke gusto mo dapat makuha mo, dapat nating malaman na hindi lahat ay nakalaan para sa atin dahil baka magresulta ito sa hindi maganda ‘pag ipinilit natin.
Hindi porke mahal mo dapat magkatuluyan kayo, may mga bagay na pandalian lang na dapat mong isakripisyo dahil laging may naghihintay na maganda higit pa sa inaakala mo.
 


-Hindi porke hindi ako nagbibigay ng life sa inyo hindi kayo mahalaga sa akin - may career din naman ako kahit papaano, sana naunawaan niyo...

April 20 
- 'Yung magising lang tayo sa bawat umaga, blessing na agad 'yun.
Hangga't wala ang pangalan natin sa Obituary 'wag tayong mawawalan ng pag-asa.
Hindi man laging may rainbow pagtapos ng ulan sigurado namang may umaga kahit gaano pa kahaba ang gabi.
 
 


- ‘Pag may nagkokomento ng “hihihi” sa anumang comment box naiisip ko yung nag-post ng comment na ‘yun ay isang mangkukulam pero alam ko mali ako dun. Hihihi.

- Learn to love yourself more, learn to adjust more in every stiff situation, learn to be more strict baka masyado na tayong maluwag sa ating bawat decisions.
Minsan, yung labis na kabaitan hindi rin lagi nakakabuti.
 


- Hindi sa lahat ng pagkakataon laging may second chance na nakaabang kaya hangga’t makakaya ‘wag nating sayangin ung first time na ipinakatiwala sa atin dahil kung everybody deserves a second chance lahat na lang tayo pwede magkasala. 

- Sana 'yung init ng panahon laging sumasabay sa init ng pagmamahalan.  

April 23 
- Ang pag-ibig parang Brggy. Ginebra, lagi kang pina-aasa pero lagi ka ring binibigo. 

- Forever – isang sitwasyon kung saan ang sandali ay lubhang napakatagal, ang oras ay tila hindi gumagalaw at ang anumang pagkilos ay katumbas ng sobrang pagkainip.
Naranasan mo na ba ang “Forever”?


- Get on your knees and pray after that... get on your feet and work.
Hindi lalapit ang grasya kung ikaw ay nakatunganga.
 


April 24 
- Kung lahat ng rules sinunod natin noong ating kabataan, hindi sana tayo mapapangiti sa ilang mga kalokohang ginawa natin dati; ‘yung pagka-cutting class, yung panonood ng sine, yung pamimingot sa’tin ng ating teacher, ‘yung unang inom ng alak, unang pagsusuka dahil sa labis na kalasingan, unang tikim ng yosi at marami pang “una”.

Kung sinunod natin lahat ng matinong rules na ito, namiss natin ang ating kabataan, namiss natin ang kakaibang kasiyahan…
 


- Sa bandang huli, hindi naman mahalaga kung naabot mo yung pangarap mo dahil ang higit na mahalaga ay kung paano mo inabot yung pangarap mo.
Natupad nga yung pangarap mo marami ka namang inagrabyadong tao walang silbi 'yun.
 


- Pag-ibig - kahalayan ng lumalanding puso. 

"I missed you" - english ng "Nagkamali ako Sa'yo".

April 25
- Tanong: Bakit kapag lalake ang nagloko okay lang, tapos ‘pag babae hindi okay? Bakit unfair?

Sagot: Wala namang nagsabing okay lang ang “magloko”, lalake man ‘yan o babae. Ang pagloloko kahit sa anong form cheating pa rin ‘yan. Sabi ng isang magaling na poet: “cheating doesn’t mean you have to kiss, meet or have sex with a third party. Once you find yourself deleting text / chat and e-mails , so your partner won’t see them , you are already there”, ang bigat ‘di ba?

Madalas kasi ‘pag ang lalake ang nagloko malamang “lust” lang ang dahilan. Womanizing is not tantamount to falling out of love, hindi porke nambabae yung lalake hindi niya na mahal ‘yung wife niya – mahirap ipaliwanag pero marami talagang ‘yun lang ang dahilan. Hindi okay na ang babae ang mag-cheat dahil ‘pag sila na ang nagloko may mas malalim itong dahilan na higit pa “lust” na tinatawag.
Ang lalake ‘pag nagloko baka naghaharot lang ito pero ‘pag ang babae nagloko malamang may problema sa loob ng pamilya.
 
 


-Dapat Tama.
Dapat Tamang Kandidato hindi 'yung Kandidatong may Tama.
 


- Sa Pag-ibig, hindi gaanong mahalaga kung gaano kalaki o kaliit ang pagmamahal na iniukol mo noon dahil ang higit na mahalaga ay ang ibinibigay mong pagmamahal sa kasalukuyan at ang mapanindigan mo ito hanggang sa huling sandali ng iyong buhay. 

April 26
- Arlene: Hindi ka ba naiinitan? Ang haba-haba ng buhok mo.
Limarx: Hindi naman okay lang, malamig na naman yung pagmamahalan natin. hahaha
Toinks.


- Sana ang pagmoved-on ay katulad lang ng pagswimming...na natatapos kaagad ng Overnight.

-Totoong hindi lahat ng bagay ay may happy ending sa totoong buhay pero hindi ipakahulugan nun na habangbuhay ka nang magmukmok at mag-iiyak.
May panahon sa lahat ng bagay; may panahon sa pag-iyak, sa pagtanggap at sa pagbangon gaya ni Laida Magtalas Version 2.0. Na...Wiser. Braver. Stronger. Bolder. Fiercer.


-Yung "Ina, Kapatid, Anak" na dating fiction lang ginagawa nang reality ng Barretto Family. Tara nood tayo.

- Sa Candy Crush pa nga lang nag-eenjoy ka na, lalo pa siguro kung sa totoong crush mo. 

- Sa panahon ngayon, parang mas okay pa ang maghanap ng matinong trabaho kaysa maghanap ng matinong pag-ibig.  

April 29
- ‘Yung phrase na “Everything happens for a reason” parang masyado na ring naabuso, minsan kasi kaya hindi tayo nagtatagumpay sa isang bagay hindi natin nabibigay ‘yung pinaka-the best natin o kaya naman sa simpleng dahilan na talaga lang na pumalpak tayo.
Kung ang “Everything happens for a reason” ang lagi nating ikakatwiran ‘yun na rin ang gawin nating dahilan sa tuwing gagawa tayo ng kamalian.
 


April 30
- Minsan, hindi lang lasa at timpla ang nagpapasarap sa isang pagkain, minsan depende rin ito sa kung sino ang kasama mo sa hapag-kainan dahil kahit wala gaanong sarap ang nakahain parang sasarap na rin ito kung napapanatiling niyong masarap ang inyong pagmamahalan. 



May 2
- Hindi porke nagsabi nang “Sorry”, nagsisisi na talaga siya sa mga maling nagawa niya madalas nagiging daan pa nga ito para sa pag-ulit lang ng parehong kasalanan.

Hindi porke nagbigay ng kapatawaran, agad na niyang malilimutan lahat nang nagawa mong kasalanan madalas ito pa nga ang gumugulo sa kanyang isipan sa panahong hindi ka niya kasama.



- “Wala tayong gagawin dun, magpapahinga lang tayo” gasgas na magic word pero minsan nakakagayuma pa rin. 

- Oo, mahalaga ang ugali natin sa harap ng mga tao pero mas mahalaga ang ugali natin kung mag-isa na lang tayo. 

-Lahat naman tayo may “evil side” kaya ‘wag na magpretend na ubod tayo ng buti.
Lahat naman tayo “makasalanan” kaya ‘wag tayong maghusga dahil lang sa akala mo mas mababang level ang kasalanan mo sa ibang tao.


May 3
- Pagkatapos matupad ng ating mga pangarap; pag-ibig pa rin ang pinakamahalaga sa lahat.
Dahil pag-ibig ang dahilan kung bakit tayo nabuhay dapat pag-ibig pa rin ang kasama natin sa ating paghimlay.


- Ang katagang "Mahal Kita" ay hindi parang isang gift certificate na transferable, kung magsasabi ka ng Mahal Kita siguraduhin mong pag-ibig ang iyong nadarama.


- Hindi mahirap ang magbigay ng labis-labis na atensyon sa taong iyong gusto.
Ang mahirap ay ang dumating ang panahong hindi niya maibalik sa iyo ang atensyong ninanais mo.


May 4
- Ayon sa pag-aaral, mas mahaba daw ang buhay ng mga lalakeng may mga asawa kaysa sa mga lalakeng tumanda ng walang asawa, pasalamat pala dapat ako dahil hindi na ako tatandang binata.
Pero teka, ibig bang sabihin nun na mas hahaba ang buhay ng isang lalake kung siya'y mag-aasawa ng isa pa?!?


May 6
- Ang Ten Commandments ay hindi multiple choice na pwedeng pumili kung ano lang ang gusto nating gawin pero dahil sa tayo'y masyadong marupok halos ganun na rin ang ating ginagawa buti na lang ang Diyos na kilala natin lagi tayong handang patawarin sa kabila ng lahat ng mga kakulangan natin.   

May 7
- ‘Wag mo gaanong sanayin ang sarili mo sa mga bagay na alam mong hindi naman talaga sa iyo dahil tiyak na darating ang panahong tuluyan itong aagawin at kukuning palayo sa iyo.
‘Pag nangyari yun…pati ang kakaunting kasiyahan mo ay mapapalitan pa ng labis na kalungkutan.
 


- Hindi naman talaga sagot ang FAITH sa lahat ng ating mga katanungan; kundi ang FAITH ay ang isang bagay na pipigil sa lahat ng duda at katanungang nasa utak mo. 

May 8
- Dear UST,
Sana kung wala rin lang available slot for a HS student, 'wag nang pakuhanin ng exam ang bata at 'wag na ring tanggapin ang Entrance Exam Fee.

Sayang ang higit tatlong oras na ginugol sa pagsagot ng Exam at lalong sayang ang ipinambayad sa Exam Fee na hindi naman pala nare-refund.


May 9
- Dahil tayo'y tao, may karapatan din tayong magalit pero hindi ito sapat na dahilan para tayo'y mang-alipusta at maging malupit, dahil ang bawat bibitawan nating salita ay hindi na kayang ibalik.
Kahit mag-sorry ka pa ng paulit-ulit.
 


May 11
- Hindi sa lahat ng oras ay lagi tayong masaya dulot ng iba't ibang problema pero hindi ito sapat na dahilan para ikaw ay mawalan ng pag-asa. 

- Mahirap pakawalan ang isang bagay na akala mo'y sa iyo at hindi madaling tanggapin ang mga bagay na buong akala mo'y totoo. 

- Kung tutuusin hindi naman talaga dapat na pagsisihan ang LAHAT ng nangyari sa ating buhay dahil at some point nag-enjoy at sumaya naman tayo dito; nung nagkaroon lang naman ng problema saka lang bigla nating naisip na mali pala at dapat nang pagsisihan.
Kung walang naging problema...eh di tuloy ang pagpapakaligaya?

 

Second Quarter - What's on your mind? 2/2

$
0
0
May 15
- Nakakabilib yung mga taong naka-iPhone 5 kahit lampas lang ng kaunti ang sweldo sa minumum, ang hindi lang nakakabilib eh mabilis silang mainis 'pag hinihingan ng pamalengke o pambayad sa kuryente.

- Lahat ng tao kailangan ng tunay na pagmamahal pero ang reyalidad...hindi lahat ng tao may tunay na pagmamahal. 

- The truth is, it's not the food or the place, but the fact that you're with the person you care the most were on the same table eating together that makes the food tastes better, making the memories that will last forever... 

May 16 
- It's ironic that some people wanted to die while most people are striving to live.  

May 17 
- Habang nagko-computer napansin kong ang daming langgam ng keyboard ko, hindi na ko gaanong nagtataka matamis talaga kasi akong magmahal. 

- Hindi na nga maibabalik pa ang kung anumang masasakit na salitang binitiwan natin sa isang tao pero sana man lang mayroon tayong realization after, na ‘pag nalaman nating pala mali ‘yung ating sinabi at nakasakit tayo ng damdamin, the least we can do is to ask for forgiveness.

Pero ‘pag nalaman nating nakasakit na nga tayo ng damdamin at winalang bahala lang natin ito, may higit kang problema sa sarili mo dahil ‘di mo alam mas mataas na ang ego mo kaysa sa’yong pagkatao.
 


- Madalas tayong magreklamo ng "discrimination" against sa ibang country pero tayo mismo "racist" at mahilig mag-"discriminate" kahit sa mismo nating kababayan. 


May 21
- Kung sawa ka na sa buhay mo ngayon hindi pa rin ito dahilan para i-try ang kabilang buhay, lahat tayo ay doon papunta. 'Wag masyadong Excited.  

- There are some people is simply worth missing than anyone else but instead of spending worthless wondering, just wish that person have the best of everything & may he/she able to performed his/her work at his/her greatest.
Be appreciative and say: "Thanks for everything!"
 


- Sadyang may mga taong napakataas ng tingin nila sa kanilang mga sarili, na sa sobrang taas ay wala silang pakialam sa mga taong kanilang inaapakan na naging dahilan kung bakit sila naging mataas. 

- Hindi porke mataas na ang estado mo sa buhay karapat-dapat ka nang i-respeto, depende pa rin ‘yan kung paano ka makitungo sa kapwa mo;
Kung hindi ka man binabastos ng mga nasa paligid mo hindi ito katumbas ng pag-respeto, marahil isa lang itong pakitang-tao; ipinapakita lang nila mas tao ang ugali nila kaysa sa maangas na pag-aasal mo.
 


- Para lesser pain, 'wag gaano mag-expect, 'wag gaano mag-assume dahil kung gaano kataas ang level ng expectations mo ganun din kasakit ang mararamdaman mo sa oras na pumalya ang lahat ng gusto mong mangyari. 

May 22
- 'Yung gumagawa ng mga pekeng pera saka ng mga pekeng DVD hinuhuli ng batas, sana isama na rin nila yung mga may pekeng pagmamahal. 

- Noong maliit pa ako gusto ko maging superhero pero ngayon...parang hindi na, iniisip ko pa lang ang bigat ng responsibility ng isang superhero napapagod na ako.
Ngayong malaki na ako, hindi ko man na gusto ang maging superhero gusto ko pa ring magkaroon ng kapangyarihan.
Kapangyarihang magmahal ng tapat at magpakailaman.
At hindi natin kailangang maging superhero para taglayin ito.
 


- Acceptance - Huwag mong hanapin sa iyong asawa/kabiyak ang katangiang hindi niya taglay bagkus tanggapin at yakapin mo kung ano ang meron siya at magmula rito ay magiging maluwag ang pagtanggap nang lahat ng kanyang kakulangan.  

- Sabi daw, kung oras mo na - oras mo na.
Ang hirap naman nun 'pag oras na ng Piloto at pasahero ka tapos hindi mo pa oras.
Ano 'yun damay ka lang?
 


- Nakakalungkot na may mga taong mas ninanais na magpakamatay samantalang maraming tao ang may pagnanais na gumastos ng milyon-milyong piso para lang mabuhay; 

May 23
 - Ganito lang ‘yan eh, kung hindi ka sigurado sa bawat sasabihin mo ‘wag ka muna magkwento kung kani-kanino, paano kung lahat ng hinala mo ay hindi pala totoo?
At halos lahat ng taong pinasabihan mo ng iyong imbentong kwento ay napaniwala mo, paano mo pa maibabalik ang dignidad ng taong siniraan mo?
 


- OFW – Pilipinong nagsisikap, nagtitiis at naghahanap-buhay sa abroad para sa kinabukasan ng kanyang pamilya, na sa paningin ng maraming kapitbahay at kamag-anak sa ‘Pinas ay laging maasahan sa problemang pinansyal sa oras ng kanilang pangangailangan; ang OFW, bow… 

 - Minsan, kinakailangang may mangyari pang masamang bagay sa tao bago niya malaman at marealize na mali at huli na pala ang lahat, ang lahat-lahat. 

May 24
- 'Yung babaeng nanganak sa Carriedo Station ng LRT, na Carrie ang ipinangalan sa kanyang anak, nagpapasalamat dahil hindi siya sa Baclaran Station inabutan nang panganganak. 

- Hindi naman masama ang pagiging Optimist basta handa ka rin kung sakaling taliwas ang maging resulta sa inaasahan mo, ang katotohanan kasi...Hindi lahat ng gusto natin makukuha natin. 

- Sabi ng PAGASA ang ulan daw ay sanhi nang namuong sama ng panahon pero kung brokenhearted ka mas angkop na sabihing; Ang ulan ay pakikiramay ng Langit sa mga nabigo sa pag-ibig. 

May 27
- Oo nga naman, kung lahat na lang ng palabas sa TV ay kailangan ng Patnubay ng Magulang, eh di wala nang nagawa sa loob ng bahay ang mga nanay. 

May 28
- Dalawa lang naman ang panahon sa 'Pinas pero hanggang ngayon parang gulat na gulat pa rin ang marami sa tuwing bumubuhos ang ulan. 

- 'Yung Bureau of Customs laging down ang server, para na rin siyang may Down Syndrome. Isang kondisyon na dapat pagtuunan na ng pansin ng kinauukulan.

- Arlene: Umuulan na naman tamang-tama bagong carwash ka, ang lakas magpadumi ng sasakyan niyan.
Limarx: Okay lang na madumi yung sasakyan, ang importante malinis ang ating kalooban.
Arlene: Kahit kelan ka talaga kausap! Bwisit!
Limarx: Hahaha! Ikaw ang nag-umpisa eh!
 


-'Yung pamamahiya, panglalait sa kapwa masyado na nating niyakap para sa isang sentimong kasiyahan.  

- 'Pag may foreigner na nagsabi sa'yong: "Go to Hell!", pwede mo nang sabihin sa kanya na: "Well, I've been there already!"
‎#Inferno by Dan Brown
 


May 29
-Yung mga adik wala naman silang pakialam kung masama ang droga.
Yung mga magnanakaw kaya nilang ijustify kung bakit sila nagnanakaw.
Yung mga corrupt na pulitiko hindi naman nila inaamin yung pagiging corrupt nila.
Kung wala tayong nakikitang masama sa humiliation, pareho tayo nang mga nasa itaas.

Kung hindi niyo yan naunawaan, ako ang uunawa sa inyo.
 



May 30
-'Pag maaga ka pala sa opisina mas masarap mapakinggan ang mga Love songs - mas damang-dama mo, mas tumatagos 'yung bawat linya ng kanta sa puso kong mapagmahal. 

- Sa tagal magtake-off ng eroplano sa Fast and Furious 6 iniisip ko ‘yung haba ng runway na ginamit dun – siguro magmula Balintawak Exit hanggang Sta. Ines driving at around 130KPH. Ganun siya kahaba. 

- Dapat tandaan: Hindi pwedeng umorder ng bottomless iced tea 'pag delivery. 

- Tumigil na rin ang ulan,
Tumigil na siyang makidalamhati.
 


- ‘Yung mga laging nalilista na maIingay sa classroom noong grade school natin, maiingay pa rin kaya sila hanggang ngayon? 

- Biyernes -
1- ordinaryong araw na ginagawang espesyal ng mga espesyal na empleyado para sa kanilang espesyal na gimik sa pagdating ng espesyal na kanilang gabi.

2 - isang araw sa buong linggo kung kailan karamihan sa mga nanay ng tahanang Pinoy ay may ulam na munggo sa hapag-kainan.
 


June 1
- Ang pagtanggi sa katotohanan ay pagtanggi sa pagbabago,
Ang pagtanggap sa kamalian ay pagyakap sa kasalanan.
Gawing motibasyon ang kamalian, gawing inspirasyon ang katotohanan.
 


June 4
- Aminin ang pagkakamali at 'wag ikahiya ang pagkakadapa;
Ang pagkakadapa ay bahagi ng buhay at ito ang magpapatatag sa mga paa nating minsang naging lampa.
Ang pagkakamali ay minsang hindi maiiwasan at ito ang ating magiging gabay sa paggawa ng nararapat.

Ang hindi natin pagiging perpekto ang nagpapaalala sa atin na palaging mayroong nakahihigit sa kung anumang kakayahan at katangiang taglay natin.
 


- Oo, nasa free country tayo pero there is no such thing as the liberty to hurt people. 

June 5
 - Kapag tuluyan nang ipinagbawal ang plastik sa Pilipinas, tanungin mo 'yung ka-officemate mong malapit sa'yo kung paano na siya at kung sakali, saang bansa niya kamo magbalak abroad.  


Ang pagiging masama o mabait palagi ‘yang by-choice (hindi by-chance), kung pipiliin mong maging masama, tandaang lagi itong may kabayaran at ang pagpili naman sa kabutihan tiyak na may bonus na biyaya at kakaibang hatid na sa kasiyahan sa ating kalooban.

-Nakakalungkot. Na dahil lang sa isang pagdududa lahat ng pagsisikap mong mapangalagaan ang iyong pangalan ay (parang) unti-unting ninanakaw sa’yo.
Nakakadismaya. Na dahil lang sa kagustuhang umangat ang sariling pangalan kailangan mong dungisan ang pangalan ng iba para maka-ani ng isang huwad na paghanga.
Nakakagago. Na napakababa ng tingin sa’yo ng ibang tao sa kabila ng pagsusumikap mong anihin ang ilang tagumpay sa malinis na kaparaanan.
Nakakaulol. Na may mga taong masaya’t nakangisi sa resulta ng walang batayang pagdududa habang may mga taong nagtatanong ng “Bakit” at tinanggalan ng karapatang lumigaya.

Ang ilang piraso ng piso ay hindi kailanman dapat maging katumbas ng iyong pagpapahalaga sa salitang RESPETO.


- Lahat naman tayo may angas, lahat naman tayo may yabang pero hindi dapat ginagamit ito para lang manghamak ng kapwa sa halip, ito dapat ang sandata mo sa oras na ikaw ay inapi at kinawawa.
Pero naniniwala pa rin ako na hangga't kaya natin, hangga't maari dapat sa lahat ng oras ay lagi tayong mapagkumbaba.


June 6
- Dapat talaga ‘yung pangalang “Jesus” hindi ipinapangalan sa common tao, paano kung ‘yung taong ‘yun na may pangalang “Jesus” ay lumaking salbahe at walanghiya?
Paano mo ibubuhos ang lahat ng sama ng loob mo sa kanya kung ikaw ay sinalbahe?
Paano mo siya mumurahin nang malutong kung ikaw ay sinagad sa kawalanghiyaan?

‘Wag na siguro…kasi ang dapat daw; ‘pag binato ka ng bato batuhin mo ng tinapay.


-Dapat 'wag mahiya kung may eyebag, pinagpuyatan mo 'yan.
Dapat 'wag mahiya kung may baskil, pinagpawisan mo 'yan.
Dapat 'wag mahiya kung may libag, pinag-ipunan mo 'yan.

Iyan ang nagagawa 'pag sobrang positive ng iyong thinking...


-Thunderstorm over Metro Manila w/c may persist in 1-2 hours is expected to affect nearby areas.
Sa Tagalog;
Tatamaan daw ng kulog at kidlat 'yung mga taong nagkakalat ng mga imbentong balita dito sa M.Manila sa loob lamang ng 1 hanggang 2 oras, asahan niyo nang maapektuhan lahat tayo;
 


- 'Yung mga tao gustong mapunta sa langit, ayaw naman magpakabait.
Ayaw daw nila sa impiyerno, pero ‘yung ugali may pagkahawig naman sa demonyo.
Pero ang nakakabilib, lagi silang naliligtas…kasi pinipilit nilang ibagsak ang ibang tao para mapanatili sila sa itaas.


- Kung ang pag-ibig ay isang luho, ituring mo akong isang abusado. 

June 8
- Hindi lang naman english ang karaniwang alam ng mga Pilipino marami din sa atin ang marunong nang French...French Kiss.


June 10
- Dahil masikip ang traffic, nakita ko kanina ‘yung nagtitinda ng sigarilyo sa A.Bonifacio Ave. sa Blumentritt, nagtitext gamit niyang cellphone…iPhone 3G, biglang nahiya ‘yung pinapakaingatan kong 2 y/o na Nokia Asha.

- Limarx : Sira ‘yung Microwave natin, ngayon naman sira ‘yung Ref natin, lahat na lang yata ng mga gamit natin sira…

Arlene: Okay lang na sira ‘yung mga appliances natin ang importante hindi sira ‘yung pagmamahalan natin.
(Ayus, lahat ng mga kalokohan ko bumabalik na sa’kin)
 


- Madali lang naman sabihing “I love you” sa mga taong naiibigan natin (lalo na kung gwapo o maganda) pero sana madali mo rin itong banggitin kung dumating na ang panahon; na ang taong sinasabihan mong ‘mahal mo’ ay tumaba, malugas ang buhok, tumanda na o magkaroon ng malubhang karamdaman.

Dahil ang pag-ibig ay hindi lang sa panahon ng inyong kabataan dapat nananatili ito hanggang sa isa sa inyo ay may karamdaman at hanggang sa pareho kayong umabot sa edad na siyento-kwarenta.
 


- Nakakatuwang malaman na mayroon kang kaibigang palaging handang makinig sa lahat ng hinaing mo sa buhay; ang hindi lang nakakatuwa, ‘yung mga pinagsasabi mong hinaing sa isang kaibigan nalaman ng buong sambayanan. 

June 11
-Sa isang argumento, kahit alam nating tayo ang mali pinangangatwiranan pa rin natin, kahit alam nating tayo na ang may kasalanan pilit pa tayong nagdadahilan, ‘wag lang tayong mapahiya sa ibang tao at mabawasan ang letseng pride at ego natin. 

-‘Yung halos isang linggong sweldo mo matutuklasan mong katumbas lang pala ng isang pirasong branded na damit at ‘yung isang buwang salary mo kasing-halaga lang pala ng isang malupit na tablet o smartphone.

Kung lagi mong sasabayan ang agos ng moda at teknolohiya, hindi mo mamamalayang nalulunod ka na at sa oras na may emergency kang pangangailangan – mari-realize mo na ‘yung mamahalin mong mga gadget at gamit ay wala naman palang halaga.
 


-Ang iksi na nga ng shorts, nakuha pang itiklop kaunti na lang at lalabas na ang kuyukot.
Sa dami ng nakaganitong suot, malamang ilang panahon pa magkakaroon na rin ng Festival para dito, isabay na rin natin sa Festival ng Varsity Jacket .


-Nagbago na ang Pilipinas, nagbago na ang mundo.
Maraming mga bansa ang mauunlad at nagkaroon ng matinong pagbabago, 'yung mga pilipino hanggang dun lang yata sa pabago-bago ng cellphone.


June 12
- Araw ngayon ng Kalayaan mula sa panunupil ng dayuhan.
Halos lahat ay ginugunita ito sa pamamagitan ng panonood ng NBA Finals ngayong umaga at mamayang hapon o gabi, sa panonood ng Man of Steel naman.

Maligayang Araw ng Kalayaan sa ating lahat!


June 14
- Kung tutuusin wala naman talagang taong mangmang dahil lahat naman tayo may kanya-kanyang kaalaman...'yung iba kalokohan at kasamaan nga lang.


- Mineral Water – kahit hindi naman totoong mineral water, ito pa rin tawag ng mga Pilipino sa tubig na nakalagay sa plastik na bote, na ang halaga ay tinatayang 400% na mas mataas kaysa sa orihinal na presyo ng laman nito.
'Yung Teleserye na drama kung mag-umpisa, sigurado na ang ending ay sa aksyon mapupunta.

June 20
-Alin kaya ang tama:
a) Masikip ang traffic dahil may sirang kalsadang ginagawa?
b) Masikip ang traffic dahil may gawang kalsadang sinisira?


- Hindi natuloy 'yung ulan ngayon kasi masama ang panahon... 

June 21
- Habang tumatagal, 'yung mga traffic lights sa bawat intersection parang nagiging dekorasyon na lang sa maraming driver ng Jeep, Tricycle at Kuliglig.
Tapos, 'yung mga traffic enforcer hindi naman sila kayang hulihin at sitahin.

Habang tumatagal, 'yung baha at masikip na traffic sa Kamaynilaan sa tuwing umuulan lalo lang lumalala, para tuloy walang silbi ang mga Flood Control Projects ng gobyerno dahil sa dami ng mga basurang itinatapon natin sa kung saan-saan.
Tapos, sisisihin at magagalit tayo sa gobyerno dahil akala natin wala silang silbi.
Mabuti na lang nag-champion ang Miami Heat, ano ang konek? Wala. Gusto ko lang.
Mas may excitement kasi pag-usapan ang NBA Finals.
 


- "Ikaw naman, lagi namang ako eh!" - pakiusap ng isang bata sa kanyang kapatid sa pag-utos sa kanyang maghugas ng mga baso't pinggan. 

June 25
- Kahit gaano ka pa kabait ‘wag mong i-expect na maging mabait din sa’yo ang lahat ng mga tao dahil may mga taong hindi natutuwa sa’yo kahit gaano pa KABUTI ang lahat ng mga pinag-gagawa mo.

- Bakit may word na “overqualified”?
Ano ‘yun, hindi ka tinanggap sa isang trabahong in-applyan mo dahil ‘yung galing mo sobra-sobra sa expectations ng posisyong gusto mo?!?
 


- 'Pag naranasan mo ang sakit at kirot ng Migraine sasabihin mo sa sarili mo sana nabigo na lang ako sa pag-ibig...

- Pansin ko lang, ‘yung FB parang nagiging source ng tatlong “I”; Inggit, insecurity at Inis para sa ibang tao.  

- In reality, meron naman talagang umiiral sa kasalukuyan na relasyong lalaki sa lalaki o babae sa babae. it’s strange na ang Teleseryeng may pagka-gay ang Tema ay pinapansin dahil sa isyu ng “moralidad” pero hinahayaan lang naman natin ang ibang teleserye o pelikula na may temang Adultery. 

-Kung mayroong Black Beauty dapat mayroon ding White Ugly hindi naman kasi lahat ng maganda maputi, ‘yung iba maputi lang talaga. Pero teka, hindi naman kailangang nang kulay para sabihing maganda ang isang bagay dahil sabi nga; Beauty is always in the heart of the beholder – dahil ang hindi nakikita ng mata ay puso ang makakakita. 

- Dear Migraine,
Ilang linggo mo na akong pinahihirapan – dinaig mo pa ang paghihirap ng isang pusong sugatan.
Nahihirapan na kong magtrabaho, nahihirapan na akong matulog, nahihirapan na akong mag-Facebook at pati ang love life ko ay nahihirapan na rin.
Sana sa susunod na linggo lisanin mo na ako, ang dami ko nang nauubos na gamot dahil sa’yo; tama pala ang kasabihang “mas maigi pang maranasan ang hapdi nang pagkabigo sa pag-ibig kaysa maranasan ang hapdi at kirot ng letseng migraine”.

Nakikiusap,
Ang iyong biktima
 



* * *
Kitakits ulit, abangan ang susunod na set ng "What's on your mind?" sa susunod na tatlong buwan.

Ang Gilas at Tikas ng Gilas Pilipinas

$
0
0


Abala at nagbubunyi ang lahat.
Hindi magkamayaw sa pagsigaw ng "Whooo!" at "Ang galing!" pero sa tuwing sumasala, sila rin ang nagsasabing "Tangna ang bobo!", "Kinangina kasi ang buwaya!", tipikal na pinoy kung sumuporta sa kapwa pilipinong lumalaban sa bayan tulad ng pagsuporta natin sa mabagsik na Gilas Pilipinas.

Hindi ba ganyan din ang pagtanggap natin kay Manny noong nagtatamasa pa ito ng sunod-sunod na karangalan para sa Pilipinas? Pero katulad ng pagkawala ng liwanag ng araw sa pagsapit ng dapit-hapon ang pagtrato ng maproud na pilipino nang makaranas siya ng pagkabigo, lumamlam rin ang pagsuporta natin dito parang balat na sapatos na kinalimutan nang lagyan ng biton.

Nakatutok at nananabik ang lahat.
Walang gabing 'di pinalalampas at 'di pumapalya sa panonood at pagsuporta sa bawat laro ng pambato natin ngayon sa FIBA Asia 2013; sa telebisyon man o sa MOA Arena.
Ang bawat buslo nila ay siguradong dagundong ang katumbas sa mga tagahangang gutom na mapunan ang katagang "Proud to be Filipino", ang bawat posesyon nila ng bola ay siya ring pagkislap ng mga mata ng bawat pinoy na manonood, ang pagkaubos ng oras sa tuwing lamang tayo sa laban ay may kakaibang pagkasabik na dulot at ang bawat pagwawagi ay kahulugan ng pangingibabaw ng kanyang lahi sa buong mundo, oo sa BUONG MUNDO.

Dalawang magkasunod na talo na ang nalasap ng "Pambansang Kamao", purdoy din ang laban nina "The Filipino Flash" at ng "The Hawaiian Punch" na tubong ibang bansa pero inangkin na rin natin. Bigo rin ang iba pang nagtangkang pumalaot sa mundo ng boksing. Tahimik din ang Azkals, wala pang pagputok ang Volcanoes, wala ring ingay ang pinoy greats sa billiards, hindi pa tumutimon ang Dragonboat, wala pa uling dugong-pinoy na pumapailanlang sa American Idol, nakatengga ang world class talent nina APL de Ap at Lea Salonga sa The Voice Phils, wala pang gigs na sked ang Journey ni Arnel Pineda, naghihintay na muli ang lahat na makilala ang galing ng Pinoy sa WCOPA o ng Film Festival ng iba't ibang bansa. Kaya ang FIBA ngayon ang mainit na dapat suportahan sa pamamagitan ng matitikas na Gilas Pilipinas.

Nakakasawa na kasi ang kontrobersiya.
Nakakahiya na masyado sa buong mundo ang katiwaliang kinasasangkutan ng ating mga pulitiko.
Ipinangangalandakan nating umuunlad ang ating ekonomiya pero nadagdagan naman ang nagugutom na mga Pilipino at milyon-milyon ang nagpapasyang magpaalipin sa ibang bansa, ano ba tayo naglolokohan?
Masakit kasing harapin ang katotohanang sumasampal sa bansa natin kaya sa pagkakataong man lang na ito kailangang may magpalutang at magsalba sa lumulubog na bangka natin na kung tawagin ay 'The Filipino Pride'. Kaya ganito na lang katindi ang suporta natin sa mga manlalarong ibinuhos ang lahat ng galing at talento sa paglalaro laban sa de-kalibreng cagers ng iba't ibang bansa sa Asya.

Sa halip na magbigay suporta sa iba't ibang programa na may kinalaman sa paglinang ng talino, talento at galing ng Pilipino tila mas inuuna natin ang ilang mabababaw na usapin. Ang salitang 'Pilipinas' dapat daw tawagin na nating 'Filipinas', ang bigat ng problema natin 'di ba? Eh 'yung kontrobersiyang nagsasangkot sa mga congressman sa nakakalulang sampung bilyong pisong Fertilizer Fund Scam, may intensibong imbestigasyon nga kaya? May makukulong naman ba? Siyempre wala.
Kung ano 'yung galing ng mga namumuno natin sa pagpapakialam sa maraming bagay, kung ano 'yung bilis nilang magpamudmod ng pera ng bayan sa bogus na NGO, sana man lang nagbigay din sila ng kalinga at tensyon sa Gilas Pilipinas noong nasa "struggling stage" pa lang sila o sa kahit sinong Pilipinong lumalaban para sa karangalan ng bayan na nangangailangan ng tulong ng gobyerno gaya ng ginagawa ng mga bansang South Korea, China, Japan, Chinese Taipei at iba pa sa kani-kanilang atleta. Paano na lang kung walang isang Manny Pangilinan? Nakikita mo ba kung saan tayo pupulutin? Malamang na kapwa pilipino ang unang mangangantiyaw sa kakulangan natin.

Pagkatapos nang napakatagal na preparasyon, pagpupursigi at sakripisyo ng bawat miyembro ng Gilas mas malamang na ang mga pulitikong nakinabang sa scam ay magbibigay ng kanya-kanyang pahayag at suporta sa tagumpay ng Gilas. Ganundin ang kasalukuyang gobyerno na halos wala man lang napakitang suporta noong nag-uumpisa pa lamang ito ay tiyak nang magbibigay ng congratulations na pahayag sa nakamit ng Gilas. Sasakyan at gagamitin ang napagtagumpayan ng Gilas para sa sariling kapakanan, kunsabagay may bago pa ba dito?

Sabi, walang nagmamahal sa talunan kaya ba todo-suporta ang mga kababayan natin sa Gilas Pilipinas dahil nagpapa-panalo tayo?
Ewan ko. Siguro nga, pansin mo din ba ang sabayang pagbagsak ng suporta ng mga tao at ng career ni Manny Pacquiao?
Sana, parehong suporta ang ibinibigay natin sa bawat Pilipinong lumalaban sa ngalan ng bansa; manalo man o matalo, mag-champion man o mag-fourth place, pumasok man o sumablay ang kanilang mga tira - ganun kainit, ganun katindi. Hindi 'yung dumaranas na nga ng pagkatalo eh ibabagsak at itutulak pa natin sa putikan, nasaan ang tunay na pagsuporta natin dito?

Panandalian nga lang ang hatid na kaligayahan ng pagwawagi ng Gilas Pilipinas pero higit sa tagumpay sana maging pangmatagalang inspirasyon ang hatid nitong pagsusumikap, pagtitiyaga at paghahasa kanilang kakayahan, sana tularan natin ang kanilang katatagan at hindi pagsuko sa bawat kanilang laban, sana gaya nila matuto tayong humarap sa katotohanan pagkabigo man ito o pagkasawi.

Tapos na ang FIBA Asia bagama't ikalawang pwesto lang ang ating nakamit naiangat naman ng Gilas ang pangalan ng bansang Pilipinas sa larangan ng larong Basketball, oo nga na walang naidulot na pag-unlad sa ating personal na buhay ito pero kahit sa ganitong paraan man lang nagkaisa ang lahat karamihan sa mga Pilipino.

Ayaw kong sabihing "I am proud to be Filipino" dahil unang-una mas magandang nakaapak ang paa natin sa lupa kahit may napagtagumpayan tayo (kaysa magyabang) pangalawa, ang galing at husay ng Gilas Pilipinas ay hindi sumasalamin sa KABUUAN o majority ng mga Pilipino. Sapat nang suportahan natin sila sa ipinakita nilang dedikasyon sa bayan.

Marahil sa susunod na mga araw lang lumipas na agad ang adrenaline at kasiyahang ibinigay ng Gilas Pilipinas sa mga Pilipino, babalik na muli tayo sa reyalidad na kailanman ay hindi mapagtatakpan ng anumang tagumpay o pagkawagi ng sinumang pilipino sa anumang larangan ang patuloy na kapalpakan natin sa larangan ng ekonomiya, pulitika at pagpapatupad ng batas - dapat natin itong maintindihan at maunawaaan.

Pansamantala, malunod ka muna sa karangalang ibinigay at idinulot na kaligayahan ng buwis-buhay na inilaro ng magigilas na Gilas Pilipinas, hangaan at gawin mo sanang motibasyon ang kanilang ipinakitang determinasyong magpunyagi laban sa mga higanteng nakasagupa nila sa kompetisyon.

Euthanasia (reblog)

$
0
0
Bilang pag-gunita sa ikatlong anibersaryo ng kamatayan ng aking ama muli kong ipapaskil ang akdang isinulat ko para sa kanya. Ang kwento ng mga huling sandali ng kanyang buhay, ang istoryang tungkol sa paglaban, pagsuko at pamamaalam.
* * *
Nakapanglulumo.
Tila naka-uubos ng lakas at katinuan ang eksenang tumatambad sa akin sa tuwing ako’y papasok sa silid na ito ng pagamutan. Walang puwang ang kasiyahan kung sa bawat paling ng iyong leeg, bawat sulyap ng iyong mga mata, bawat hakbang ng iyong mga paa ay pulos pasyenteng may iba't ibang karamdaman na nakaratay ang iyong mamamasdan; mga taong humihiram ng karagdagang oras ng buhay sa aparatong nakakabit sa kani-kanilang katawan.

At isa sa mga nakaratay na iyon ay ang aking ama.
Ilang linggo na rin siyang naririto, pilit na nilalabanan ang sakit na nagpapahirap sa kanyang bawat kalamnan. Bago pa ito'y ilang beses na rin siyang nagpapabalik-balik sa mga dalubhasa saiba’t ibang pagamutan; para siyang isang pusakal na hindi maiwasang maglabas-masok sa bilangguan; parang kirot na sa kanya'y parating dumadalaw pansamantalang lumilisan ngunit matagal na nananahan.

Bawat hinaing niya'y akin ding nararamdaman ang sakit na kanyang nararanasan, sa bawat daing niya'y tila hinihiwa din ang himaymay ng aking puso. Higit sa sakit at kirot mas nangingibabaw sa akin ang labis na pagkahabag at awa.
Ang larawan ng aking ama'y tulad rin ng maraming amang pigil ang emosyon, kinikimkim ang damdamin at kung matuwa ay palihim. Mula pa sa aking pagkapaslit hanggang sa ako'y magkamalay nagisnan ko nang siya'y ganyan ngunit sa pagkakataong ito'y nakikita kong siya'y nahihirapan, dumadaing at lumuluha.
Ilang anak ba ang kayang tiisin ang ganitong pangyayari?
Sinong anak ba ang hindi maantig sa kalunos-lunos na kalagayan ng kanyang sariling ama?

Ang kanyang dating matikas na katawan, ngayon ay pispis na at said na ang lakas;
ang kanyang bibig na palaging may nakasuksok na yosi noon, ngayon ay may plastik na tubo na daluyan ng hanging binabayaran na nagmumula sa isang cylinder na gawa sa metal;
ang kanyang matikas na tinig na parang sa hari na kanyang ginagamit sa tuwing kami'y pinagsasabihan dahil sa aming kakulitan noon, ngayon ay paos na at humahabol sa kanyang bawat paghinga;
ang kanyang mga kamay na ginagamit niya noong pangdisiplina sa aming magkakapatid ay hindi niya man lang maiunat at maiangat ng matagal ngayon.
Kung alak ang palagi niyang nilalagok noon, ngayon ay iba't ibang uri na ng gamot at medisina ang kanyang iniinom; pamatid-kirot. Ang alak at sigarilyo na kanyang matalik na kaibigan noon ang siya ngayong tumutugis sa kanyang kalusugan.

Habang mugto kong minamalas ang kanyang kahabag-habag na kalagayan siya'y tumitig sa akin at minuwestrang nais na niyang umuwi, umiling at wari'y sinukuan na ng pag-asang bumuti at gumaling.
Ilang araw lang ang nakalipas nang matapat na kaming sinabihan ng doktor na ang kanyang karamdaman ay malabo nang malunasan. Ilang linggo, araw o oras na lang ang hihintayin at dapat ng asahan ang hindi inaasahan.
Ito ba'y kanya na ring naramdaman?
Paano mo haharapin ang ganitong uri ng sitwasyon?
Iilang matapang lang ba ang kayang harapin ang kanya mismong katapusan?
Ngunit bilang anak marapat lang na gawin mo ang lahat at buo mong kakayanan upang madugtungan pa ang oras na pananatili sa mundo ng iyong ama kahit katumbas nito'y pagod na isip at katawan, hirap at pighati sa kalooban at paggugol ng salaping pangtustos sa bawat araw na kanyang pananatili sa silid na ito at sa medisinang magdudugtong sa kanyang paghinga sa tuwing ika-anim na oras.

Kasabay sa pagkaubos ng aming pag-asa ay ang unti-unting pagkaubos ng pondong pandugtong sa buhay ni itay. Balot na ng lungkot ang aking lumuluhang damdamin at hindi na mawari kung ano ang isusunod na magiging pasya.
Makabubuti ba talagang wakasan na ang paghihirap na nararanasan ng isang may karamdaman?
Anong ganda ang maidudulot nito kung katumbas nito ay ang pagkabatid mong agad na paglisan ng iyong mahal sa buhay?
Ito ang sandaling kahit na anong maging iyong pasya ay mali, ang sandaling ni sa panaginip ay hindi mo pinangarap at inisip. Ngunit kailangan nang isang pagpapasya.

Sumasabay sa patak ng ulan ang luha kong aking pinigil sa loob ng silid; ang kidlat na aking naririnig ay parang aking sigaw na pinipilit ikubli, ang kadiliman ng paligid ay katulad ng akin ngayong nararamdaman; kalungkutan.
Kung naiipon lang ang lakas ng loob, iyon ang aking gagawin upang walang pangamba akong haharap sa aking amang iginupo ng kapusukan, ng kabataan, ng karamdaman. Walang salitang makakapagpakalma sa aking nararamdaman sa sandaling ito, pilit kong pinasisinungalingan na ang nagaganap ay hindi katotohanan ngunit anumang dagdag na pagtanggi ay lalo lang nagpapahirap sa aking kalooban. Mas maraming katanungan kaysa kasagutan ang bumabagabag sa aking isipan.

Nakakagago.
Isang abnormal na pagpapasya ang aking ginawa. Kinailangan pa naming umupa ng taong may sapat na tapang at lakas ng loob na magpapatid ng kung anumang instrumentong nagdudugtong sa gahiblang pagitan ng buhay at kamatayan.
Kung ito'y isang pagkakasala sana ay mapatawad ako sa pasya kong ito. Patawad dahil sa sandaling iyon hindi ko na batid ang mali sa tama. Isinama ko na rin sa paghingi ng tawad ang lahat ng kasalanang nagawa ng aking ama; lantad man o hindi nailahad.
"Panginoon Kayo na pong bahala sa kanya".

Sadyang napakabilis ng oras kung ang bawat sandali'y iyong pinahahalagahan parang isang kidlat na kumislap na sa isang iglap ay maglalaho. Ilang oras makalipas na marating ang kanyang tahanan tuluyan na ngang si itay ay nagpaalam. Ang tinuran ng doktor na asahan namin ang ‘di namin dapat asahan ay amin na ring inasahan ganunpaman nagdulot pa rin ito ng labis na pighati at kalungkutan.
Wala na nga si Itay ngunit ang kanyang mga aral at pangaral ay pipilitin kong isabuhay at isapuso hangga't ako'y nabubuhay.

Phobia 101

$
0
0


Parang papunta na sa darkness ang huling mga blog entry ko kaya oras na siguro para magkaroon ng ang akdang hindi tungkol sa kamatayan, hindi tungkol sa kalungkutan, hindi gaanong seryoso, 'yung cool lang at kahit papaano'y medyo nakakaaliw basahin. 


* * *

May phobia ka ba?
Malamang mayroon dahil wala naman yatang taong walang phobia, lahat naman siguro tayo ay may mga bagay na kinatatakutan. Parang pinoy henyo lang - it's either tao, bagay, pangyayari, lugar, hayop o pagkain ang mga ito. Kahit pa nga ang pinakamatatapang o pinakaastig  na tao sa mundo meron ding kinatatakutan, madalas ayaw lang nila aminin.

Ako, mayroon akong Gerontophobia o fear of old age/getting old. Kahit alam kong lahat naman tayo ay papunta dun natatakot pa rin akong makita ang aking sarili na hirap sa maraming bagay siguro nga swerte ang mga taong hindi umabot sa ganoong stage pero naging successful sa buhay.

Pero hindi tungkol sa phobia ko ang paksa ng post na ito kundi sa iba't ibang phobia na binigyang ko ng sariling interpretasyon. 'Wag magseryoso at bawal ang violent reactions dahil lahat ito ay pawang humor lamang.

PAUNAWA: Ang susunod na inyong mababasa ay Rated SPG - Striktong Pang-unawa at Gabay.


Acrophobia - Fear of heights
Halimbawa sa pangungusap: Pipilitin kong makabawas ng aking mga utang sa tindahan dahil natatakot akong TUMAAS ito ng husto.

Gerontophobia - Fear of getting old
Halimbawa sa pangungusap: Gusto ko nang palitan ng bagong iPhone 5 'yung cellphone ko dahil natatakot akong pagtawanan ang LUMA kong iPhone 4.

Philophobia - Fear of love
Halimbawa sa pangungusap - Ifu-fulltank ko na ng gasolina itong kotse ko dahil natatakot akong MAGMAHAL ito sa susunod na linggo.

Claustrophobia - Fear of closed spaces
Halimbawa ng pangungusap: Bibili na ako ngayon ng beer kay Aling Conching dahil natatakot akong baka MAGSARA na naman ang tindahan niya ng maaga.

Ophidophobia - Fear of snakes
Halimbawa ng pangungusap: Sa susunod na magkagirlfriend ako hindi ko na talaga ipapakilala sa mga barkada ko dahil natatakot akong AHASIN na namang muli ito sa akin.

Traumatophobia - Fear of getting wounded
Halimbawa ng pangungusap: Ayaw ko nang magmahal at umibig dahil sa letseng pag-ibig natatakot na ako ngayong masaktan at MASUGATAN ang puso kong palagi na lamang bigo at sawi.

Ornithophobia - Fear of birds
Halimbawa ng pangungusap: Kahit kailan hindi ko talaga nagustuhan ang kantang Hotel California ng The Eagles mayroon kasi akong Ornithopobia.

Aquaphobia - Fear of getting drowned
Halimbawa ng pangungusap: Pwede bang huwag mo ako bigyan ng sobra-sobrang atensyon? Natatakot kasi akong MALUNOD sa pagmamahal mo.

Papyrophobia - Fear of paper
Halimbawa ng pangungusap: Iiwasan ko nang kausapin 'yang si Mandong Epal lagi lang kasi akong napapahamak sa kanya, natatakot na ako sa pagiging MAPAPEL niya.

Peniaphobia - Fear of poverty
Halimbawa ng pangungusap: Bilib din ako diyan kay Tony ginamit niya sa kanyang pagpapakamatay ay silver cleaner, hindi ko kasi kayang gawin 'yun dahil ayokong MAGHIRAP bago mamatay.

Thanatophobia - Fear of death
Halimbawa ng pangungusap: Sampung beses sa isang araw ko chinacharge ang cellphone ko natatakot kasi akong MAMATAY ito 'pag oras na gagamitin ko na.

Chrematophobia - Fear of money
Halimbawa ng pangungusap: (Batugan na kausap ang nanay) "Alam mo 'Nay kaya hindi ako naghahanap ng trabaho takot kasi akong magkaroon ng PERA, 'di ba nga may verse sa bible na ang pera daw ay ugat ng kasamaan? Pag walang pera walang kasalanan."

Pediophobia - Fear of dolls
Halimbawa ng pangungusap: Kahit ilibre mo pa ako ng tiket sa concert ng Pussycat Dolls hindi talaga ako manonood dahil meron na nga akong Ailurophobia meron pa akong Pediophobia.

Arithmophobia - Fear of numbers
Halimbawa ng pangungusap: Hindi ko na binibilang kung gaano na kalaki ang nakurakot ko galing sa Pork Barrel Fund, malaki kasi ang takot ko sa NUMERO.

Atychiphobia - Fear of failure
Halimbawa ng pangungusap:  "Pakiusog mo nga maigi 'yang TV natin natatakot akong baka mahulog 'yan sigurado na namang gastos 'yan."

Lachanophobia - Fear of vegetables
Halimbawa ng pangungusap: Pasensya ka na kung hindi ko nadadalaw sa ospital si Pareng Emong balita ko kasi lantang GULAY na siya takot pa naman ako sa mga gulay.

Erythryphobia - Fear of the color red
Halimbawa ng pangungusap: (Sa Enforcer na humuhuli) "Bossing, pasensya na at nag-go ako kahit stop na ang ilaw mayroon kasi akong Erythryphobia, tanggapin niyo na lang itong aking singkwenta." (Sumagot ang Enforcer) "Ah, ganun ba? 'Tangina mo akin na ang lisensya mo mayroon akong Chrematophobia".


Ikaw, ano ang phobia mo?
Share mo naman para maidagdag sa listahan. :-)

Tula para sa Flipino at Filipinas sa Buwan ng Wika

$
0
0



Matatagpuan sa timog ng Silangang Asya
Noon ay Pilipinas ngayon'y Filipinas na.
Perlas ng Silangan kung ito'y bansagan
Tagalog ang wika, Filipino ang nananahan.

Mayaman sa kasaysayan na 'di pinahahalaghan
Hikahos sa kapalaran sagana sa kayabangan.
Tulad ng kalikasan na winalang bahala
Gaya ng pondong maanomalyang kinukuha.

'Ako muna bago ang bayan'
Mentalidad ng namumuno ganundin ang mamamayan.
Ekonomiyang maunlad at progresibo umano
Higit sampung milyon walang makain ng husto.

Agrikulturang bansa ang nais na ipasikat
Tone-toneladang bigas ang taunang inaangkat.
Milyong bilang ang nakapagtapos ng kolehiyo
Tinumbasan ng milyong taong walang matinong trabaho.

Sangkatutak ang mga batas na nakalantad
Simpleng ilaw ng trapiko lantarang nilalabag.
Mga bagong bayani aabot sa labing isang milyon
Ngunit 'di sapat ang kalinga at proteskyon.

Masipag na manghikayat ng mga turista
Nagkalat naman nakasusulasok na mga basura.
Pulis at miyembro ng militar hinahalintulad sa kriminal
Patuloy na dumarami tinuturing na pusakal.

Bilyong dolyar ang ipinagmamalaking ipon
Ngunit sa pagkakautang ay lubog at baon.
Sa listahan ng mahihirap na bansa ay kabilang
Selepono ay lampas sa sandaang milyon ang bilang.

Proud sa tagumpay ng kanyang kababayan
Pikon naman kung magagapi ng kalaban.
Relihiyosong bansa kung ituring
'Di naman maiwan pananamantala at pagsisinungaling.

Galit sa mga dayuhang nagdidiskrimina
Ayaw makarinig ng negatibong mga puna.
Sagad naman kung pintasan at iaglahi ang banyaga
Maski ang sariling lahi ay inaalipusta.

Ang 'tangina' ko ay katumbas ng iyong Amen!
Ngunit 'di ka nahihiya na kumupit sa'min.
Ang yosi ko'y katumbas ng 'yong banal na ostiya
Ngunit ikaw'y ay pumapaslang sa ngalan ng pera.

Higit sandaang taon nang nakamit ang kasarinlan
Alipin pa rin ng kamangmangan at kahirapan.
Marami ang nagpasyang mangibang bayan
Ayaw masangkot sa sari-saring kahihiyan.

Pilipinas o Filipinas, walang pinag-iba
Kung hindi mamahalin ang sariling bansa.
Tagalog o Filipino, opisyal na pambansang wika
Walang halaga kung may kaisipang 'kanya-kanya'.


Marami ang sumisigaw ng "Proud to be Filipino!"
Kahit alam niyang hubad ang kanyang pagkatao.
Marami ang sumisigaw ng "Proud to be Filipino!"
Kahit 'di niya batid ang tunay na kahulagan nito.

Ang Pedicab Driver (part 1)

$
0
0


Ang nakaparadang mga tricycle sa harap ng bahay ni Mang Louie ang nagsisilbing isa sa motibasyon ni Junjun upang kumayod ng doble gamit ang pedicab na pagmamay-ari ng Aling Salyang. Umulan, umaraw, may pasok o wala, walang palya niyang pinapasada ito araw-araw upang makaipon ng paunang-bayad sa inaasam at pinapangarap na tricycle at ang kakulangan ay plano niyang hulugan kada buwan.


Ang ingay at tunog ng mga motor ng mga tricycle na ito tuwing umaga ay parang tugtog ng musikang napakaswabe sa pandinig ni Junjun na nagpapasayaw at bumubuhay sa kanyang kakapiranggot na pag-asa. Matagal na niyang pangarap ito at sigurado siya na malaking tulong ito sa kinabukasan ng kanyang mag-ina.


Kailangan niyang kumita ng hindi bababa sa tatlong daang piso kada araw. Kwentado niya na ito; sitenta pesos ang inggreso sa pedicab, singkwenta pesos ang kanyang isinusubi at ang natitira naman'y pinagkakasya ng kanyang misis na si Mylene sa pambili ng kanilang pagkain, pang-upa, kuryente, diaper at gatas ng magdadalawang taong gulang na kanilang anak at kung anu-ano pang gastusin. Ngunit kadalasan hindi siya nakapagtatabi ng kahit na magkano dahil sa gastos pa lang sa gatas ng anak ay ubos na agad ang kanyang kinita.


Batid ni Junjun na hindi madali ang makaipon dahil sa dami ng naglipang tricycle, pedicab at mga astig na kuliglig sa kalsada agawan na sila ng mga pasahero sa area ng Divisoria, Binondo, Sta. Cruz at mga kalapit na lugar. Nadagdagan pa nga ang kanyang pangamba ngayon dahil baka tuluyan nang ipagbawal ang mga katulad niyang pedicab driver sa mga pangunahing kalsada dahil sa kampanya ng nakaupong alkalde na tuluyan nang tanggalin sa daan ang mga katulad niyang pedicab driver.


Samantalang hindi naman lumalaki ang kanyang naiipon hindi dahil sa siya'y mabisyo o magastos kundi dahil dito rin nila kinukuha ang pangangailangang wala sa kanilang budget. Madalas kasing nadadala sa doktor ang nag-iisang anak na si Maymay, sa mahal ng mga gamot na nirereseta para sa anak mabilis na nasasaid ang kakatiting na perang kanyang naitatabi. Katulad ngayon na may bahagya na namang lagnat ang bata.


Kahit lumaki at nagkaisip na si Junjun sa Isla Puting Bato sa Tondo na bantog na isa sa pinakamagulong lugar sa Maynila maaring sabihing matino siya - dahil siya'y walang bisyo, umiiwas sa barkada at simula pagkabata'y masipag at puno ng pangarap at ito ang mga katangiang nagustuhan sa kanya ni Mylene. Bagamat marami siyang kakilalang nasangkot sa holdap at snatching hindi sumasagi sa isip niyang gagawin niya rin ito isang araw.


Walang malapit na kaanak ang mag-asawa. Parehong maagang pumanaw ang kani-kanilang mga magulang at sa murang edad natuto siyang magbanat ng buto; nagtinda ng pandesal, yosi at dyaryo, naglinis ng pampasaherong jeep at ngayon nga'y pedicab driver. Hindi na siya nakapagtapos ng hayskul dahil sa kahirapan at sa kawalan ng oportunidad. Bagamat hindi madali ang kanyang pinagdadaanan sa buhay hindi naman ito naging hadlang para sumuko at patuloy na mangarap.


Tulad ng dati, alas sais pa lang ay bumangon na si Junjun upang pumasada ng pedicab bago pa ito ay bumili muna siya na dalawang pirasong pancit canton at sampung pisong pandesal, almusal niya ito at ng kanyang mag-ina.
Maulan at may kalakasan ang hangin ng umagang iyon kinumbinsi pa nga siya ng kanyang asawa na pumirmi na lang muna sa bahay at 'wag nang pumasada dahil sa madulas at mga bahang kalsada. Ngunit hindi nagpapigil si Junjun kailangan niyang kumita para sa pamilya, para sa pangarap.


"Pare, 'wag ka nang pumasada, maulan naman wala gaanong pasahero ngayon suspendido ang klase saka 'yung ibang opisina! Mag-inom na lang tayo mamaya!", sigaw at panunuya ng kapitbahay na si Bong habang isinusuot niya ang kapote sa katawan.


"Okay lang pare kailangang kumita eh!", balik niyang sagot.


Inumpisahan niyang ipedal ang pedicab palayo sa makipot na eskinita ng lugar na kanyang kinagisnan. Habang binabagtas minamasdan niya ang mga batang karamiha'y walang damit na nagkalat sa kung saan-saan; may nagtatakbuhan, may naglalaro na kapag nagkapikunan ay malutong na magmumura, may naliligo at nagtatampisaw sa maruming bahang ginawang swimming pool.


Matatanaw din ang dikit-dikit na mga barong-barong na takaw-sunog dahil sa malaispageting kawad ng kuryenteng nakalawit at kawing-kawing sa poste ng Meralco. Ang mga kababaihan kahit na maaga pa lang ay makikitang nagkukumpulan sa maliliit na tindahan samantalang ang mga kalalakihan kahit na walang permanenteng hanapbuhay ay otomatikong tumutoma sa tuwing sasapit ang alas-kwatro ng hapon.


Nakagapos siya sa iskwater na lugar na ito ngunit inaasam niyang makaalpas at makatakas dito balang-araw. Alipin siya ng pagiging dukha at mahirap pero umaasa siya na makakawala rin siya sa malapiitang lugar na ito pagdating ng tamang pagkakataon. Hindi niya matutupad ang naisin niyang ito kung pedicab lang ang kanyang katuwang sa paghabi ng kanyang pangarap. Hindi niya nais na dito lumaki at magkaisip ang kanyang anak na si Maymay, hindi niya gustong matulad ang kanyang anak sa kanya na kapos sa edukasyon.


Simula ng makita niya ang kauna-unahang pamasadang tricycle na nabili ng kapitbahay na si Mang Louie nakadama siya ng kakaibang kiliti sa kanyang utak at wari'y may isang tinig na palaging bumubulong sa kanyang tainga.


"Magkakaroon din ako niyan." ang bukambibig niya lagi sa asawang si Mylene. Ang asawa naman ay titingin at ngingiti lang sa kanya di mawari kung sumasang-ayon o sumasasalungat sa tinuran ng asawang pedicab driver.


Sa Delpan pa lang ay may nakuha na siyang pasahero, isang babaeng nagpapahatid sa kanto ng Ilaya sa may Divisoria. Maluwag ang bawat kalsadang kanyang dinadaanan hindi dahil sa suspendido ang klase at ilang opisina kundi dahil kakaunti ang pumapasadang tricycle, pedicab at kuliglig. Bagama't bahagyang nagtataka, lihim niyang ikinatuwa ito dahil pagkakataon niyang kumita ng medyo malaki-laki. 


itutuloy...
Viewing all 240 articles
Browse latest View live


<script src="https://jsc.adskeeper.com/r/s/rssing.com.1596347.js" async> </script>